Lou ...Read

Η γιαπωνέζα Γυόκο Ογκάουα (Yoko Ogawa) στο βιβλίο της Ξενοδοχείο Ίρις (εκδόσεις Άγρα) διηγείται την ιστορία ενός έρωτα που ανθίζει στις πιο σκοτεινές πτυχές του ανθρώπινου μυαλού.

Όλα ξεκινούν σε ένα μικρό παρηκμασμένο ξενοδοχείο μιας παραθαλάσσιας κωμόπολης. Εκεί ζουν και εργάζονται η -ορφανή από πατέρα- δεκαεπτάχρονη Μαρί, μαζί με την αυταρχική μητέρα της (ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου) και μία κλεπτομανή καθαρίστρια. Ένα βράδυ κι ενώ όλοι πελάτες κοιμούνται, οι γυναίκες γίνονται μάρτυρες ενός ντροπιαστικού σκηνικού, το οποίο θα διεγείρει τη φαντασία της έφηβης ηρωίδας: Μέσα στη σιωπή της νύχτας μια μισοντυμένη γυναίκα κατεβαίνει τη σκάλα, ουρλιάζοντας, αφήνοντας υπονοούμενα σεξουαλικής διαστροφής για τον ηλικιωμένο άντρα που την είχε συνοδεύσει στο ξενοδοχείο. Η Μαρί γοητεύεται από την κομψότητα και την αυταρχικότητα του άντρα και όταν τον συναντά μετά από μέρες ξανά τυχαία σε ένα παντοπωλείο τον ακολουθεί. Η έφηβη δεν θα διστάσει να τον προσεγγίσει. Δεν την πτοούν οι πληροφορίες που μιλούν για έναν ιδιότροπο άντρα με παράξενα γούστα, που ζει και εργάζεται ως μεταφραστής, απομονωμένος σε ένα κοντινό νησί. Η γνωριμία τους προχωρά και ο άντρας τη μυεί σεξουαλικά σε ένα σαδομαζοχιστικό παιχνίδι, τα νήματα του οποίου τελικά κινεί περισσότερο το «θύμα» παρά ο «θύτης». Η Μαρί αποζητά όλο και πιο πολύ την προσοχή του, τις διαταγές του, αφού ο εξευτελισμός και η αδυναμία του έρωτα είναι αυτός που την αφορά περισσότερο κι από τον ίδιο τον έρωτα. Όταν ο ανιψιός του άνδρα -ένας αλλόκοτος νεαρός ζωγράφος χωρίς γλώσσα- θα έρθει στο νησί, η Μαρί θα νιώσει ότι μοιράζεται την προσοχή του ηλικιωμένου μεταφραστή και θα αφεθεί σε ένα ερωτικό παιχνίδι με τον νεαρό αποζητώντας έτσι (ασυνείδητα) μια ακόμα χειρότερη τιμωρία από τον προδομένο «αφέντη» της.  

«Ο άντρας με τιμώρησε. Μια τιμωρία εξαιρετική, που δεν θα τη σκεφτόταν κανείς. Με έσυρε μέχρι το δωμάτιό του μπάνιου και μου έκοψε τα μαλλιά. (...) Ο άντρας ανοιγόκλεινε το ψαλίδι αμέτρητες φορές, χωρίς να σταματάει. Τα μαλλιά μου σχημάτιζαν βουνά. Ακόμα κι όταν έγινε πια σαφές ότι δεν είχε μείνει τίποτα στο κεφάλι μου, ο άνδρας δεν έλεγε να σταματήσει. Δεν με συγχωρούσε. 

Πέρα όμως από την ψυχολογική προσέγγιση της ιστορίας, που δίνει αξία στο βιβλίο, και φυσικά το υπέροχο ύφος που έχει η γραφή της Ογκάουα, αυτό που πραγματικά για μένα που δίνει ρυθμό στο μυθιστόρημα είναι η αναμονή. Η αναμονή της Μαρί να τελειώσει με τις άχαρες υποχρεώσεις της στο ξενοδοχείο Ίρις για να τρέξει να βρει τον μεταφραστή. Η αναμονή εκείνου που την περιμένει στην πλατεία, πλάι στο ρολόι που είναι φτιαγμένο από λουλούδια. Το διάστημα που μεσολαβεί από τη νύχτα που τον πρωτοείδε στο ξενοδοχείο μέχρι το πρώτο τους ραντεβού. Η αναμονή του πρώτου φιλιού, η ταραχή του μυαλού, η ανατριχίλα του σώματος, πριν το πρώτο άγγιγμα. Η αναμονή πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. Πόσος έρωτας χωράει σ' αυτήν αναμονή; Πόση απόγνωση; Και πόση ευτυχία;