Υλικά
  • Ένας ντετέκτιβ που τα βράδια τρώει Τ-Βone steak (με λίγο αίμα) ακούγοντας τζαζ ή κλασική μουσική.
  • Βρώμικο παρελθόν (ποτό-τζόγος-παράνομα στοιχήματα).
  • Ένας προϊστάμενος που τον μισεί γιατί δεν ακολουθεί ποτέ το νόμο.
  • Τσαλακωμένα κύπελλα Starbucks κάτω απ' το γραφείο.
  • Μια μυστηριώδης γυναίκα που εμφανίζεται με ψηλοτάκουνα από το πουθενά. (Κι αυτή κάτω απ' το γραφείο).
  • Μια vintage BMW μηχανή.
  • Ένα τασάκι γεμάτο γόπες που κανείς δεν αδειάζει ποτέ.
  • Μια άλυτη υπόθεση που τον βασανίζει.
  • Ένας μισάνοιχτος γκρι φάκελος με φρικιαστικές φωτογραφίες από τον τόπο του εγκλήματος, ριγμένος πάνω στο coffee table.
  • Ένα πουκάμισο με φθαρμένο γιακά.
  • Καμιά δεκαριά διαμελισμένα πτώματα στους δρόμους της Νέας Υόρκης, του Όσλο, του Βερολίνου, του Δουβλίνου...
Εκτέλεση (εν ψυχρώ)
Τα ανακατεύουμε όλα αυτά στο σέικερ, μαζί με πάγο και δημιουργούμε το τέλειο θρίλερ. Προσθέτουμε μερικές δυνατές ανατροπές (όταν αποκαλύπτεται ο δολοφόνος και λες πάει τέλειωσε, ανοίγουν ξαφνικά άλλες δέκα πληγές του Φαραώ), μια πολιτική συνωμοσία έτσι για το άρωμα και την υπόνοια ενός love story. Σερβίρουμε σε παχύ βιβλίο με τουλάχιστον 600+ σελίδες. Κοτσάρουμε και μια κριτική του στυλ: «Σου κόβει την ανάσα» ή «Δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου» από τους Times του Ουισκόνσιν. Έτοιμο (;) το best seller.

Μακάρι να ήταν όμως τόσο εύκολο. Δεν είναι. To να γράψεις μια δυνατή αστυνομική ιστορία που να είναι απολύτως συνεπής χρειάζεται μεγάλη μαστοριά. Η αστυνομική λογοτεχνία μπορεί να είναι της μόδας (και να φέρνει χρήμα), δεν είναι κάτι όμως που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε.

Είναι η γνωστή πάντα ιστορία: Κάποιος κάνει την αρχή, γίνεται φαινόμενο και μετά πίσω του ακολουθούν άλλοι τριακόσιοι που πατούν πάνω-κάτω στο ίδιο concept. Και γεμίζει ο κόσμος με κόπιες. Μέχρι να ευτελίσουν εντελώς αυτό το πεδίο και να βρουν κάτι άλλο. Το έχουμε ξαναδεί το έργο: Κάποτε, μετά τον Χάρι Πότερ, όλη η αγορά είχε γεμίσει με μαθητευόμενους μάγους. Μετά με βαμπίρ. Ύστερα με βιτσιόζους που δένουν τα κορίτσια σαν κοτόπουλα με μοβ ζαρτιέρες. Και τώρα τελευταία, μετά τον Λάρσον, έχει ανοίξει η όρεξη για αστυνομικά θρίλερ κι έχουμε πήξει με άλυτες υποθέσεις.

Οι (μανιακοί) fan των crime fiction novels κάνουμε έκκληση στους συγγραφείς να μην παρασύρονται και μας σερβίρουν σε ωραία συσκευασία αστυνομικά θρίλερ που ενώ τα έχουν όλα, δεν λένε μία. Έτσι, αν σε όλη σου τη ζωή έγραφες παιδικά μυθιστορήματα ή (καλές) ρομαντικές νουβέλες με κοινωνικά μηνύματα, άσε τον Nesbo, τον Μάνκελ, ή τον Μάρκαρη να γράφουν για πτώματα (γιατί το κάνουν καλύτερα). Εσύ, κάτσε στα δικά σου που τα ξέρεις και μην πειραματίζεσαι. Κανείς δεν αγάπησε κάποιον που αντιγράφει.

Υ.Γ. Η κορδέλα «Crime Scene Do Not Cross» συνοδεύει τα εξώφυλλα βιβλίων αστυνομικής λογοτεχνίας των εκδόσεων Ψυχογιός (από τους πρώτους που τόλμησαν να μεταφράσουν σκανδιναβικά θρίλερ στα ελληνικά). Τη βρήκα, πραγματικά, πολύ ωραία ιδέα!