Δυο τρία ανθισμένα κλαδιά στο βάζο, παιδικά cupcakes, τραγούδια που σε ταξιδεύουν σε γιαπωνέζικους κήπους, βόλτες με το ποδήλατο στη λιακάδα, ένα διάλειμμα για καφέ με φίλους... Και φυσικά καινούρια βιβλία. Μικρές ανοιξιάτικες απολαύσεις που κάνουν τη ζορισμένη πια πόλη, με τις σιδερόφραχτες πλατείες και τα λουκέτα παντού, να δείχνει πολύχρωμη. Έστω και για λίγο. Μια πόλη σαν παιδική ζωγραφιά, με τις πολυκατοικίες βαμμένες με κηρομπογιές, κάθε όροφος κι άλλο χρώμα. Σαν το εξώφυλλο στο μυθιστόρημα «Η γενιά του Μπλακ Άουτ» του Σπύρου Παλούκη (από τις -μικρές, αλλά πολύ δημιουργικές- εκδόσεις Το Μαγικό Κουτί & Fata Morgana).

Δεν ξέρω τίποτα γι' αυτό το βιβλίο, πέρα από το ότι έχει ένα τέλειο εξώφυλλο που όταν το βλέπεις σου ανοίγει η καρδιά και από το βασικό story στο οπισθόφυλλο:
«Μια μεγαλούπολη. Κατακαλόκαιρο. Μπλακ άουτ.
Το ρεύμα κόβεται. Καμία ενημέρωση, καμία πειστική εξήγηση, και καμία επίσημη πληροφόρηση για το πότε θα ξανάρθει. Κι όσο περνούν οι μέρες ο χρόνος αρχίζει να κυλάει ξανά στον ενεστώτα. Οι ρυθμοί χαλαρώνουν οι άνθρωποι μιλούν στον διπλανό τους κι όχι στο κινητό. Με την τηλεόραση κλειστή, οι οικογένειες βρίσκουν χρόνο να ξανασμίξουν. Ανακαλύπτουν ξανά το διάβασμα. Πλήθη εισρέουν με ευλάβεια σε μπορχεσιανές βιβλιοθήκες. Χάνονται στο εσωτερικό τους εξερευνώντας σκονισμένους τόμους υπό το φως των κεριών. Ταυτόχρονα, ελλοχεύει το χάος. Ομάδες αγανακτισμένων αστών σπάνε βιτρίνες και καίνε κτήρια. Αστυνομικά ελικόπτερα βουίζουν. Σκάνε δακρυγόνα. Γίνονται μικροκλοπές. Η έννομη τάξη καταστρατηγείται. Οι άνθρωποι ξεσπούν τη μανία τους στις βιτρίνες, σε κάδους σκουπιδιών, σε καζίνο. Και στην περίλαμπρη μητρόπολη της πρωτεύουσας, με θλιβερή επισημότητα, γίνονται λιτανείες για να ξανάρθει το φως. Σ' αυτές τις συνθήκες, της σχόλης και της καταστροφής, της χαράς και της απόγνωσης, στην παροπλισμένη μεγαλούπολη, θα γνωριστούν ο Ανέστης και η Ζωή. Εκείνη, κυνηγημένη από το παρελθόν. Εκείνος, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον εαυτό του. Και...»

Φωτογραφία από το εξώφυλλο του βιβλίου ανέβασε χθες η φίλη μου η Χρύσα από το Twitter (έχει αυτό το πολύ ωραίο blog inspirationpage.wordpress.com) και αμέσως μου έκανε κλικ για να το αναζητήσω. Πρόκειται για μια αλληγορία της κρίσης: το μπλακ άουτ, η πόλη που διαλύεται, οι άνθρωποι που παλεύουν να κινηθούν μέσα στο χάος και είτε ανακαλύπτουν το φως στο σκοτάδι είτε συμμαχούν με ό,τι χειρότερο κρύβουν μέσα τους αφήνοντας τις σκιές να τους καταπιούν.
Δεν ξέρω αν θα μου αρέσει, τελικά. Θα το αρχίσω απόψε και θα σας πω. Ξέρω μόνο πως σήμερα που βγήκα βόλτα για να το αγοράσω, μου έφτιαξε το κέφι.


Υ.Γ. Έχω κολλήσει με το remix του τραγουδιού Yoake No Scat (Melody for a New Dawn) της Saori Yuki από τις Marsheaux. Και το μυαλό κατρακυλάει διαρκώς στους γιαπωνέζικους κήπους που λέγαμε.