Ο Γιάννης Μακριδάκης, συγγραφέας μεταξύ άλλων των βιβλίων «Η δεξιά τσέπη του ράσου», «Η άλωση της Κωσταντίας», «Λαγού μαλλί», «Το ζουμί του πετεινού» από τις εκδόσεις Εστία έγραψε ένα κείμενο που προκάλεσε αντιδράσεις στα κοινωνικά δίκτυα. Σε αυτό το ποστ εξισώνει τους Χρυσαυγίτες με τους «Δημαρίτες», όπως τους αποκαλεί για να κάνει ρίμα. Πολλοί θίχτηκαν. Δικαίως. Ακόμα και το αριστερό άλλοθι της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης, δεν αξίζει να εξισώνεται με τους νεοναζί. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ΔΗΜΑΡ συγχωρείται που έγινε το δεκανίκι ενός συστήματος, το οποίο διευκολύνει εκτός των άλλων την κατάργηση των εργατικών μας δικαιωμάτων. Είναι παράλογο να συμψηφίζεις τη νόμιμη πολιτική δραστηριότητα (ακόμα και αν διαφωνείς απολύτως με αυτήν) με τον υπόκοσμο. Ο Μακριδάκης με τις προβοκατόρικες απλουστεύσεις του ρίχνει λάδι στη φωτιά, ενισχύοντας ένα διχαστικό κλίμα που βολεύει εξαιρετικά τους κυβερνώντες.  

Διάβασα πολλές απόψεις. Κάποιες από αυτές με σοκάρουν εξίσου με το ποστ του Μακριδάκη. Ορισμένοι, απαντώντας στο κείμενό του, αμφισβήτησαν ακόμα και τη λογοτεχνική αξία του. Το βρίσκω άδικο. Τα βιβλία του είναι εξαιρετικά. Έχω διαβάσει τρία από αυτά. Τον θεωρώ μεγάλο συγγραφέα. Δεν θα πάψω εξαιτίας ενός ποστ να πιστεύω ότι η πένα του είναι από τις πιο δυνατές στη νεοελληνική πεζογραφία, ωστόσο το κείμενο στο blog του μου προκάλεσε αμηχανία.

Τελικά, είναι δίκαιο να κρίνουμε ένα βιβλίο από τις προσωπικές απόψεις του συγγραφέα του σε ένα blog ή μια συνέντευξη; Σε καμία περίπτωση. Κάποιος που θα απέρριπτε για παράδειγμα τον «Ξένο» επειδή διαφωνούσε με τις πολιτικές θέσεις του Καμύ για τα γεγονότα της Αλγερίας, θα είχε χάσει τη μαγεία ενός αριστουργήματος.

Σε αυτή την ιστορία υπάρχει μία λεπτή γραμμή που δεν πρέπει να περάσουμε, για να μην κάνουμε τους σκληροπυρηνικούς ακροδεξιούς που ονειρεύονται μια φασιστική κοινωνία χωρίς ελευθερία λόγου και έκφρασης να τρίβουν τα χέρια τους. Ο Μακριδάκης αναμφισβήτητα πάτησε μπανανόφλουδα. Και κάποιοι άλλοι έχασαν δημόσια το μέτρο, πέφτοντας στην παγίδα. Δεν στοχοποιούμε, δεν απορρίπτουμε, δεν μποϊκοτάρουμε, δεν «ρίχνουμε στην πυρά» της κοινής γνώμης λογοτεχνικά έργα επειδή διαφωνούμε πολιτικά με τον συγγραφέα τους. Αυτά δεν είναι όπλα πολιτισμένων ανθρώπων που συχνάζουν στα βιβλιοπωλεία, είναι μεσαιωνικές λογικές που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υιοθετούμε. Λίγη ψυχραιμία δεν έβλαψε ποτέ.  

2 Responses so far.

  1. Καλησπέρα.
    Μετά την Σώτη Τριανταφύλλου παίρνει σειρά,από την ανάποδη και με παραλλαγές ο Γιάννης Μακριδάκης...
    Επιτρέψτε μου να υπερασπιστώ (και)τον Μακριδάκη στο επίπεδο του ότι είναι πάνω απ´ όλα ένας έντιμος άνθρωπος με διατυπωμένη εξ αρχής και πολύ καθαρά την κινηματική λογική του και όχι ένας αποστασιοποιημένος διανοούμενος,που ζυγίζει πελατειακά τα όσα θα πει ή δεν θα πει και κυρίως αυτά που θα ή δεν θα γράψει...
    Ευχαριστώ.




  2. Με συγχωρείτε, αλλά δεν πιστεύω ότι ο Γ. Μακριδάκης "πάτησε μπανανόφλουδα", αλλά πάτησε τον κάλο της "Δημοκρατικής Αριστεράς", Και για να γίνω σαφής: Η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία βασίζεται σε Συνταγματικό Δίκαιο, το οποίο με τις δανειακές συμβάσεις που έχουν υπογράψει τα κόμματα εξουσίας έχει παραβιασθεί και εκτός αυτού έγιναν πρωτοφανείς, στην ιστορία του οικονομικού διεθνούς δικαίου, δεσμεύσεις της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής περιουσίας της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές της με πρωτοφανείς,επιμένω, παραβιάσεις του δικαίου της Ευρώπης και του διεθνούς δικαίου. Ιδιαίτερα αξιοκατάκριτη και επονείδιστη πρέπει να χαρακτηριστεί η συμμετοχή κομμάτων σε μια "κυβέρνηση" που το Σύνταγμα του Δήμου έχει παραβιαστεί και κατακρεουργηθεί και ο ίδιος ο Δήμος βρίσκεται σοκαρισμένος στη γωνία παρατηρώντας με ανοιχτό στόμα, πεινασμένο στομάχι και άδεια τσέπη, όχι μόνο τις παραβιάσεις του Συντάγματος αλλά και της Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, των Συνθηκών της Ευρώπης και κυρίως της Συνθήκης της Λισαβόνας. ΠΟΙΟ, λοιπόν, είναι το έργο ενός κόμματος που στον τίτλο του φέρει φαρδιά πλατιά τις λέξεις Δημοκρατία και Αριστερά; Γιατί με το άρθρο 1 παρ. 3 Σ ( "Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα"). Συμμετέχει σε μία κυβέρνηση που ΕΓΚΛΗΜΑΤΕΊ κατ' εξακολούθησιν. Θα μου πείτε: 'Μα έχει εκλεγεί από το Δήμο, ο Δήμος την έφερε στην εξουσία. Βεβαίως, αλλά με ποιο πρόγραμμα; Με πόσους οχετούς ενοχοποίησης των ανθρώπων -"Μαζί τα φάγαμε"- περί συλλογικής ευθύνης, όπου εξομοιώνουν τα πταίσματα των ανθρώπων με τα κακουργήματα μιας ομοταξίας και συνομοταξίας.(σημ.ναζιστική θεωρία). Θυμηθείτε το έργο των Μ.Μ.Ε.(πλην εξαιρέσεων). Και πολλά-πολλά άλλα... Ευχαριστώ.

Leave a Reply