Με τον Χιονάνθρωπο του Τζο Νέσμπο (εκδ. Μεταίχμιο) την πάτησα. Τον είχα ξεκινήσει όταν είχε πρωτοβγεί στην Ελλάδα, αν θυμάμαι καλά το Σεπτέμβριο του 2012, και στις πρώτες σελίδες δεν άντεξα και τον παράτησα. Μου είχε φανεί πολύ μέτριο για το level του Νέσμπο. Ο Χάρι Χόλε είχε αρχίσει να γίνεται (βαρετά) συναισθηματικός κι ένιωσα ότι ενώ το μυθιστόρημα είχε δυνατό concept, κάτι του έλειπε: η ψυχή.

Δεν ήταν ιδέα μου, το συζήτησα και με άλλους που έβρισκαν το βιβλίο στην αρχή μέτριο και το παράτησαν. Λίγο η κλάψα του σκληρού αστυνομικού για την πρώην σύντροφό του, τη Ράκελ που δεν μπορούσε να ξεπεράσει, λίγο οι περιγραφές της μούχλας στο διαμέρισμά του (και των τοίχων που έπρεπε να πέσουν για να καταπολεμηθεί), δεν επέμεινα και πολύ. Κακώς. Γιατί μετά το πρώτο έγκλημα στον αχυρώνα, ο Χιονάνθρωπος τρέχει με χίλια! Η πλοκή γίνεται καταιγιστική κι έχει συνεχείς ανατροπές.

Δεν θέλω να γράψω πολλά για την υπόθεση. Είμαι της άποψης ότι όσα περισσότερα γνωρίζεις για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, τόσο λιγότερο το απολαμβάνεις. Θα αρκεστώ στα βασικά: Η ιστορία αρχίζει με την εξαφάνιση μιας γυναίκας από το σπίτι της στο Όσλο, ενώ ο σύζυγός της λείπει σε ταξίδι και ο μικρός μοναχογιός της, ο Γιόνας κοιμάται στον πάνω όροφο. Το αγόρι ξυπνά μέσα στη νύχτα και αναζητά τη μητέρα του. Δεν τη βρίσκει πουθενά. Έξω, το πρώτο χιόνι έχει αρχίσει να στρώνει τους δρόμους και ο μικρός βγαίνοντας στον κήπο θα πέσει πάνω σε έναν χιονάνθρωπο που έχει περασμένο στο λαιμό του το αγαπημένο φουλάρι της μαμάς του... Σύντομα μια δεύτερη γυναίκα εξαφανίζεται και όπως όλα δείχνουν οι δύο υποθέσεις συνδέονται μεταξύ τους.

Όπως αποδείχτηκε έπρεπε τον περασμένο Σεπτέμβριο να είχα επιμείνει και να μην αφήσω το βιβλίο, γιατί τελικά, τώρα που επανήλθα σε αυτό πέρασα πραγματικά μια ωραία εβδομάδα διαβάζοντάς το. Τόσο που, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ακύρωσα οτιδήποτε είχα κανονίσει και κλείστηκα στο σπίτι για να το απολαύσω. Ο Χιονάνθρωπος μού άνοιξε ξανά την όρεξη για τα σκανδιναβικά θρίλερ. Κι ευτυχώς υπάρχουν μερικά που δεν τα έχω διαβάσει ακόμα: του Χένινγκ Μάνκελ, της Καμίλα Λέκμπεργκ, του Άρνε Νταλ, και φυσικά τον Λυτρωτή, Το αστέρι του διαβόλου και τους Κυνηγούς Κεφαλών του Νέσμπο.

Υ.Γ. Φαίνεται πως το βιβλίο άρεσε πολύ και στον Μάρτιν Σκορτσέζε, ο οποίος κατοχύρωσε τα δικαιώματα για τη μεταφορά του στο σινεμά. Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα είναι μερικές από τις πιο δυνατές σκηνές και βέβαια έχω περιέργεια να δω ποιος ηθοποιός θα ενσαρκώσει τον Χάρι Χόλε.  

2 Responses so far.

  1. ioatsag says:

    το καλύτερο του για μένα και γω ανυπομονώ να δω την κινηματογραφική μεταφορά (σπανίως θέλω κάτι τέτοιο !)

  2. Ανώνυμος says:

    Μια από τα ίδια έπαθα κι εγώ. Το ξεκίνησα, το άφησα και τώρα το ξανάπιασα, είμαι λίγο πριν τη μέση και μου φαίνεται πολύ καλό. Μ'αρέσει ο Nesbo αν και νομίζω ότι προτιμώ τη Lackberg.

    chrysadag

Leave a Reply