Η Εβίτα στον Άδη

Η ζωή της ήταν σαν μυθιστόρημα. Ο θάνατός της σαν θρίλερ. Η νεκρή Εβίτα Περόν περιπλανήθηκε για 16 χρόνια, ακολουθώντας τις αλλαγές στην ταραγμένη πολιτικά Αργεντινή. Αυτή την περιπλάνηση της ταριχευμένης σορού της περιγράφει με πολύ ιδιαίτερο κινηματογραφικό τρόπο, ο οποίος θυμίζει θεατρικό έργο, ο σκηνοθέτης Πάμπλο Αγουέρο στην ταινία Η Εβίτα δεν κοιμάται πια εδώ (Eva no duerme).

Δυνατό φιλμ, με ατμοσφαιρική (σκληρή) φωτογραφία που εστιάζει στις ερμηνείες των ηθοποιών, στις εκφράσεις των προσώπων τους. O 39χρονος Αγουέρο εμπνεύστηκε από το μυθιστόρημα Σάντα Εβίτα του Tomás Eloy Martínez (εκδ. Ωκεανίδα).

Συγκλονιστική η σκηνή με την ανάκριση του δικτάτορα που περιγράφει πώς οι φιλελεύθερες ΗΠΑ μέσω της στήριξης στρατιωτικών καθεστώτων προσπαθούσαν να φιλελευθεροποιήσουν δια της βίας την Αργεντινή. Ειδικά το σημείο όπου ο δικτάτορας λέει ότι η δημοκρατία χρειάζεται όπλα για να επιβληθεί και ότι για να εξυγιανθεί η οικονομία έπρεπε να ξεφορτωθούν το κοινωνικό κράτος. Σε μια φράση περιγράφεται όλη η «δημοκρατική» παράνοια που επιβλήθηκε στη Λατινική Αμερική τον 20ο αιώνα. Oι αντιφάσεις του φιλελευθερισμού σε ένα μόνο πλάνο.

Ταυτόχρονα, για να είμαι ακριβής, πρέπει να αναφέρω ότι η ταινία δεν κριτικάρει επί της ουσίας την Αγία Εβίτα. Δείχνει -με κινηματογραφικά ντοκουμέντα της εποχής- μονάχα όσα την έκαναν να γίνει θρύλος, χωρίς ωστόσο να περιγράφει τα αδιέξοδα του περονικού λαϊκισμού. Ούτε εξηγεί πώς ένας ολόκληρος λαός πλήρωσε ακριβά -όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε- την ανάγκη του να λατρέψει μια γυναίκα σαν θεά. Η ειδωλολατρία δεν οδηγεί πουθενά, οι «χαρισματικοί» ηγέτες που μαγεύουν τα πλήθη της εποχής τους, κλέβοντας όμως το budget των επόμενων γενεών, έχουν τεράστιο κόστος. Για το πόσο στοιχίζει η κοινωνική πολιτική που αγιοποιεί ηγέτες όταν αυτή δεν βασίζεται πουθενά η ταινία δεν μιλά.