Lou ...Read

Τη χαζεύω και θαυμάζω τη δύναμη του έρωτα: Σαν μια τεράστια γόμα που σβήνει ό,τι έχει διαβάσει, όλα τα παιδεμένα συμπεράσματα, τις αναλύσεις, τη σιγουριά της ότι ο έρωτας δεν έχει σχέση ποτέ με το άλλο πρόσωπο, αλλά με τον αντικατοπτρισμό του στο φαντασιακό μας. Πού πήγαν οι Μπαρτ, Μπρικνέρ, Γκαίτε, Φιτζέραλντ, Πεσσόα, Γιάλομ και Κασάρες, στους οποίους ανέτρεχε κάθε φορά που ήθελε να υπογραμμίσει το trompe o'leil του έρωτα; Πώς ξέχασε τα πάντα με μια ματιά; Πού πήγε ο κυνισμός τύπου Κούντερα: «Το συναίσθημα, εξ' ορισμού, ξεπηδάει μέσα μας εν αγνοία μας και συχνά με το σώμα μας να ανθίσταται. Από τη στιγμή που θέλουμε να το δοκιμάσουμε (από τη στιγμή που αποφασίζουμε να το δοκιμάσουμε, όπως ο Δον Κιχώτης αποφάσισε να αγαπήσει τη Δουλτσινέα), το συναίσθημα δεν είναι πια συναίσθημα, αλλά μίμηση του συναισθήματος, η επίδειξή του. Αυτό που κοινώς ονομάζεται υστερία» (Αθανασία, εκδ. Εστία).

Υπάρχει ένα υπέροχο βιβλίο, από τα πιο αγαπημένα μου, το οποίο περιγράφει ακριβώς αυτόν το μηχανισμό που στήνεται μέσα στο κεφάλι του ερωτευμένου: «Η εφεύρεση του Μορέλ» του Αδόλφο Μπιόυ Κασάρες από τις εκδόσεις Πατάκη (σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη). Συγκλονιστικό βιβλίο. Αν ο Ρολάν Μπαρτ, στα «Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου» (εκδ. Κέδρος - Ράππα) έχει καταγράψει τον τρόπο με τον οποίο μιλάει ένας ερωτευμένος, o Κασάρες έχει σχεδιάσει αριστοτεχνικά με την αφήγησή του το λαβύρινθο στον οποίο χάνεται.

Το εμβληματικό μυθιστόρημα του στενού φίλου του Μπόρχες για κάποιους θεωρείται σημαντικό διότι είναι ένα προφητικό έργο (γράφτηκε το 1941 και μιλά για την παντοδυναμία της εικόνας, την κυριαρχία των οπτικοακουστικών μέσων και την ύπαρξη των άβαταρ πολύ πριν γεννηθεί η ιδέα του διαδικτύου). Για μένα είναι σημαντικό γιατί φωτογραφίζει ανατριχιαστικά όλα τα στάδια από τα οποία περνά ένας ερωτευμένος νους: Σύγχυση, μαγεία, αγωνία, απομυθοποίηση, πένθος. Με δυο λόγια όλη την αλληλουχία των συναισθημάτων που βιώνει κάποιος, ο οποίος ερωτεύεται μια εικόνα. Άρα κάποιος καταδικασμένος εντελώς να εξοριστεί, όταν έρθει η ώρα, από το ίδιο του το φαντασιακό.

Ο ήρωας, κυνηγημένος για κάποιον λόγο που δεν μαθαίνουμε ποτέ, αυτοεξορίζεται για να γλιτώσει σε ένα παράξενο, ερημικό νησί στον Ειρηνικό Ωκεανό.

«Την ιδέα να έρθω εδώ μου την έβαλε ένας Ιταλός που πουλούσε χαλιά στην Καλκούτα. Μου είπε στη γλώσσα του: “Για έναν κυνηγημένο, για σας, ένα μέρος στον κόσμο υπάρχει, μα δεν ζει κανείς εκεί. Είναι ένα νησί. Γύρω στο 1924, κάποιοι λευκοί έχτισαν εκεί ένα μουσείο, ένα παρεκκλήσι και μια πισίνα. Τα έργα αποπερατώθηκαν και εγκαταλείφθηκαν”. Τον διέκοψα. Ζήτησα τη βοήθειά του για το ταξίδι. Ο έμπορος συνέχισε: “Δεν το πλησιάζουν ούτε οι Κινέζοι ποιητές, ούτε το λευκοβαμμένο καράβι του Ινστιτούτου Ροκφέλερ. Είναι η εστία μιας αρρώστιας που παραμένει μυστηριώδης και σκοτώνει απ' έξω προς τα μέσα. Πέφτουν τα νύχια, πέφτουν τα μαλλιά, νεκρώνονται το δέρμα και οι χιτώνες των ματιών, και το σώμα ζει οκτώ, δεκαπέντε μέρες”».

Ο φυγάς αψηφά τα λόγια του Ιταλού και καταφεύγει στο νησί. Την εκατοστή μέρα, κι ενώ τίποτα ακόμα κακό δεν του έχει συμβεί, ξυπνά κι αντικρίζει τις θαμνώδεις λοφοπλαγιές, πλάι στο μουσείο όπου ζει, «γεμάτες με ανθρώπους που χορεύουν, κόβουν βόλτες, κολυμπούν στην πισίνα, σαν παραθεριστές που περνούν εδώ και καιρό τις διακοπές τους στο Λος Τέκες ή το Μαρίενμπαντ».

Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Και πώς βρέθηκαν στο νησί, αφού κανένα πλοίο δεν αγκυροβόλησε στους κόλπους του, κανένα αεροπλάνο ή αερόπλοιο δεν προσγειώθηκε; Από πού εμφανίστηκαν ξαφνικά; Ο ήρωας τρομαγμένος φεύγει στα νότια του νησιού, όπου εξαιτίας της παλίρροιας η πρόσβαση είναι δύσκολη και άρα δεν θα τον αναζητήσουν. Από εκεί παρακολουθεί τους παράξενους εισβολείς. Ένα απόγευμα βλέπει μια αέρινη γυναίκα, τη Φοστίν, όπως την αποκαλεί ο άντρας που τη συνοδεύει (ο Μορέλ), να κάθεται στα βράχια παρακολουθώντας το ηλιοβασίλεμα. Την ερωτεύεται με την πρώτη ματιά. Μαγεμένος από την ομορφιά της πηγαίνει λίγο πριν πέσει ο ήλιος και τη βρίσκει εκεί, στο ίδιο σημείο, κάθε δειλινό, να φορά μια παρδαλή μαντίλα στα μαλλιά, και να χαζεύει τη θάλασσα με τα χέρια της πλεγμένα γύρω από το ένα της γόνατο. Όταν κάποιο βράδυ αποφασίζει να μη βασανίζεται άλλο κρυφά και να της μιλήσει, εκείνη δεν ανταποκρίνεται. Της μιλά και κάνει σα να μην τον βλέπει. Αποσύρεται πληγωμένος στην βαλτώδη κρυψώνα του κι αναρωτιέται: Πόσο αληθινή είναι η γυναίκα που ερωτεύθηκε; Υπάρχει στην πραγματικότητα ή την έχει επινοήσει;

Από κάθε βιβλίο ο καθένας κρατάει αυτό που θέλει. Από την «Εφεύρεση του Μορέλ» εγώ κρατώ τον έρωτα για μια εικόνα. Κι αυτή τη φράση: Δεν υπάρχει χειρότερος εφιάλτης απ' το να 'σαι ερωτευμένος με μία εικόνα, είναι χειρότερο απ' το να 'σαι ερωτευμένος μ' ένα φάντασμα (ίσως, όμως, και να θέλαμε πάντα το άτομο που αγαπάμε, να 'χει την υπόσταση φαντάσματος).

Υ.Γ. Σας εύχομαι καλή χρονιά! Κι ας είναι οι (ωραίες) ταραχές του έρωτα οι μόνες που θα αντιμετωπίσουμε το 2013. ;-)

Σέρλοκ Χολμς δεν είχα διαβάσει ποτέ. Είπα να ξεκινήσω από Το σκυλί των Μπάσκερβιλ (Σέρλοκ Χολμς - τόμος Β, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες), πριν πάω στο θέατρο Αμιράλ να δω την κωμική διασκευή του διάσημου μυθιστορήματος του σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Παράλληλα αγόρασα και το ομότιτλο κόμικ των I.N. Tζ. Κάλμπαρντ και Ίαν Έτζιντον (εκδ. Μεταίχμιο) που βασίζεται στο βιβλίο. Και τα δύο ήταν απολαυστικά. Τόσο, που φρόντισα να προμηθευτώ και τους τέσσερις πολυτελείς τόμους των εκδόσεων Σύγχρονοι Ορίζοντες, όπου είναι συγκεντρωμένες όλες οι υποθέσεις του Σέρλοκ Χολμς.

Το σκυλί των Μπάσκερβιλ είναι μια μυστηριώδης ιστορία που παραμένει φρέσκια και ενδιαφέρουσα, ακόμα κι αν έχει περάσει ένας αιώνας και μια δεκαετία από την εποχή που γράφτηκε (1902). Η δράση, βεβαίως, δεν είναι καταιγιστική όπως σε ένα σύγχρονο σκανδιναβικό, αστυνομικό θρίλερ που σου κόβει την ανάσα με τις ανατροπές και την πλοκή του, όμως σε κρατάει σε αγωνία. Το κλασικό βρετανικό, αστυνομικό μυθιστόρημα σε οδηγεί στη λύση αργά και μεθοδικά. Και τελικά σε μαγεύει όπως το ταξίδι με ένα παλιό τρένο, το οποίο περνά από σκοτεινά πέτρινα τούνελ και διασχίζει καταπράσινες κοιλάδες με λίμνες και ερειπωμένα μεσαιωνικά χωριά, όπου βασιλεύουν οι δοξασίες και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Τόσο η αγγλική εξοχή με την απόκοσμη ομίχλη που βγαίνει αργά από τα τα δάση και τυλίγει τους επιβλητικούς πύργους, όσο και οι βροχεροί δρόμοι του Λονδίνου στις αρχές του περασμένου αιώνα με τα βικτωριανά κτίσματα γεμάτα θρύλους, είναι το ιδανικό, ατμοσφαιρικό σκηνικό για τις πιο απολαυστικές περιπέτειες.

Σ΄ αυτήν την ιστορία, ίσως την πιο γνωστή του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, ο περιβόητος Σέρλοκ Χολμς καλείται να λύσει το γρίφο ενός μυστηριώδους θανάτου με μεταφυσικό χαρακτήρα. Ο σερ Τσαρλς Μπάσκερβιλ, ιδιοκτήτης ενός παλιού πύργου στο Ντεβονσάιρ, βρίσκεται νεκρός στο βάλτο λίγο έξω από το κτήμα του. Ο στενός φίλος του, ο δόκτωρ Τζέιμς Μόρτιμερ, διαχειριστής της διαθήκης του, επισκέπτεται το διάσημο ντετέκτιβ για να του αποκαλύψει ότι ο θάνατος του άνδρα που φαινομενικά προήλθε από φυσικά αίτια (ανακοπή καρδιάς) οφείλεται σε μια παλιά δοξασία: Την κατάρα των Μπάσκερβιλ. Σύμφωνα με ένα θρύλο της περιοχής όλοι οι απόγονοι του σερ Χιούγκο Μπάσκερβιλ, οι οποίοι κληρονομούν τον τίτλο του και τον πύργο όπου ζούσε το 1742, είναι καταδικασμένοι να βρουν τραγικό θάνατο όπως εκείνος από ένα βιβλικό τέρας. Το διαβολικό πλάσμα κυκλοφορεί στο βάλτο με τη μορφή ενός γιγαντιαίου σκύλου που έχει κόκκινα μάτια και βγάζει φωτιές από το στόμα και κυνηγάει όποιον έρχεται να ζήσει στο στοιχειωμένο πύργο. Οι κάτοικοι του χωριού ισχυρίζονται ότι έχουν δει μέσα στην ομίχλη της νύχτας το κτήνος να αλυχτάει στα τρομακτικά μονοπάτια του βάλτου διψώντας για αίμα, ενώ οι ανατριχιαστικοί βρυχηθμοί του ακούγονται σε όλο το δάσος ακόμα και κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Ο Σέρλοκ Χολμς αμφιβάλλοντας για τη μεταφυσική διάσταση που δίνουν οι μάρτυρες στο θάνατο του πλούσιου γείτονά τους, αναλαμβάνει να βρει την άκρη του νήματος. Και να ρίξει φως στην ύποπτη συμπεριφορά του μπάτλερ, να αποκαλύψει το ρόλο μιας μυστηριώδους γυναίκας, αλλά και να ξεσκεπάσει μια σατανική σκευωρία. Οι σκηνές στο βάλτο είναι συγκλονιστικές, όπως και οι περιγραφές του ζοφερού τοπίου. Ενώ, απολαυστική είναι, ακόμα περισσότερο κι από την ίδια την επίλυση του γρίφου, η σκηνή της βιβλιοθήκης (υπάρχει σε κάθε κλασικό, αγγλικό αστυνομικό μυθιστόρημα) όπου ο bon viveur ντετέκτιβ, φορώντας μια καλοραμμένη, ολόμαλλη ρόμπα και απολαμβάνοντας το μαλτ ουίσκι του πλάι στη φωτιά, εξηγεί αναλυτικά στον πιστό του φίλο Γουάτσον όλες τις μικρές λεπτομέρειες της υπόθεσης και απαντά σε όλα τα ερωτηματικά του αναγνώστη.

Μετά από μια ζόρικη χρονιά δεν βλέπω την ώρα, αυτά τα Χριστούγεννα, να κλειστώ στο σπίτι και να χωθώ στα βιβλία μου.

Να σέρνομαι από τον έναν καναπέ στον άλλον.

Να διαβάσω ξανά την Άννα Καρένινα, 17 χρόνια μετά, αυτή τη φορά σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου (εκδ. Άγρα), πριν δω την ταινία με την Κίρα Νάιτλι.

Να ακούω μουσική χαζεύοντας από το παράθυρο τα πουλιά που φτιάχνουν φωλιές στα δέντρα της βεράντας μου.

Να μαγειρέψω όλες αυτές τις κολασμένες πίτες από το βιβλίο της Katie Quinn Davies,

το οποίο βασίζεται στις συνταγές που έχει παρουσιάσει στο blog της What Katie Ate.

Να δω τρεις Χίτσκοκ στη σειρά και καπάκι το Χριστουγεννιάτικο, διπλό επεισόδιο του Downton Abbey.

Να διαβάζω μέχρι το πρωί και να κοιμάμαι μέχρι το μεσημέρι.

Nα ερωτευθώ καμιά δεκαριά βιβλία. 

Να φτιάξω λίστες στο iTunes με καινούριες μουσικές για τις χειμωνιάτικες βόλτες της νέας χρονιάς. 

Να προλάβω να βαρεθώ. 

Να ψάχνω να βρω το επόμενο να για να σκοτώσω την ώρα μου. 

Ζω για όλα αυτά τα να. Μικρά αν που όταν βρεις λίγο χρόνο (μόνο) για σένα μεταμορφώνονται με έναν απλό αναγραμματισμό σε μεγάλες υποσχέσεις. 

Υ.Γ. Το πρωτότυπο φωτιστικό που έχει σχεδιάσει ο Sang Gin κοστίζει 40 λίρες και μπορείτε να το παραγγείλετε εδώ: www.suck.uk.com

Υ.Γ. Αυτός ο πρωτότυπος εγχυτήρας τσαγιού κοστίζει $14.95. Περισσότερες πληροφορίες: www.neatoshop.com    

Y.Γ. Οι φωτογραφίες από τη συλλογή Private Moon είναι των Leonid Tishkov και Boris Bendikov. Οι στίχοι, του Οδυσσέα Ελύτη από τη Μαρία Νεφέλη (εκδόσεις Ίκαρος). Η χαρά, όλη δική μας!

Πηγή: www.visualnews.com

Κατάλαβες;  

«Το να βγάλεις τη νύχτα γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Χτες βράδυ, είχα το δυσάρεστο συναίσθημα ότι κάποιοι τύποι προσπαθούσαν να μπουν στο δωμάτιό μου και να με λούσουν». 

Υπάρχει περίπτωση ένα βιβλίο να ξεκινάει με αυτή τη φράση και να μην είναι ωραίο;

Όλη η τρέλα του Γούντι Άλεν είναι συγκεντρωμένη σε δύο τόμους από τις εκδόσεις Bell: «Woody Allen, Όλα τα γραπτά του» και «Σκέτη Αναρχία». Άρθρα που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό New Yorker, διηγήματα, σουρεαλιστικά θεατρικά... Όπως λέει ο ίδιος πρόκειται για «ένα δείγμα από τον όγκο του πνευματικού θησαυρού που αφήνω στους μεταγενέστερους, ή ώσπου να 'ρθει η παραδουλεύτρα».

Δαιμόνιοι ντετέκτιβ, κάστορες που παίζουν σε όπερα, εκδικητικά αδέρφια που βγάζουν ψόφιες γάτες από την τσέπη ενός κοτλέ σακακιού, φαντάσματα και πνευματιστές: σουρεαλιστικές περσόνες οι οποίες παρελαύνουν στις σελίδες των δύο αυτών βιβλίων με στόχο να ρίξουν φως στα μεγαλύτερα μυστήρια της ανθρωπότητας. Να μοιραστούν τις υπαρξιακές αγωνίες τους: «Δεν υπάρχει αμφιβολία πως υπάρχει ένας αόρατος κόσμος. Το πρόβλημα είναι πόσο απέχει απ' το κέντρο και ως τι ώρα μένει ανοιχτός». Να λύσουν κβαντικά αινίγματα: «Νιώθω τεράστια ανακούφιση που, τελικά, το σύμπαν είναι εξηγήσιμο. Είχα αρχίσει να φοβάμαι ότι εγώ έφταιγα. (...) Ξύπνησα την Παρασκευή και, επειδή το σύμπαν διαστέλλεται, μου πήρε περισσότερο από το συνηθισμένο να βρω τη ρόμπα μου». Να αποκαλύψουν πικρές αλήθειες για την ανθρωπότητα: «Γιατί σκοτώνει ο άνθρωπος; Σκοτώνει για το φαγητό. Κι όχι μόνο για το φαγητό: αρκετές φορές πρέπει να το συνοδεύει και με κάνα αναψυκτικό». Να μιλήσουν έξω από τα δόντια για τις νευρώσεις του σύγχρονου, δυτικού πολίτη και την ανικανότητά του να τιθασεύσει τη χοληστερίνη του: «Τι 'ναι καλύτερο, να 'σαι ο αγαπών ή εκείνος που αγαπιέται; Κανένα απ' τα δυο, αν η χοληστερίνη σου έχει περάσει τα εξακόσια. Όταν λέω αγάπη, βέβαια, αναφέρομαι στη ρομαντική αγάπη -την αγάπη ανάμεσα σ' έναν άντρα και μια γυναίκα, κι όχι ανάμεσα σε μια μητέρα κι ένα παιδί, ή σ' ένα αγόρι και στο σκύλο του, ή ανάμεσα σε δύο αρχισερβιτόρους».

Ο Γούντι Άλεν, ακριβώς όπως τον ξέρετε, με τις γκριμάτσες και τα κοκάλινα μαύρα γυαλιά, με τις εμμονές και τις φοβίες του, με το διαρκώς απορημένο βλέμμα και με τον πανικό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του, είναι ο αληθινός πρωταγωνιστής όλων αυτών των ιστοριών. Δεν υπάρχει ωραιότερο δώρο για κάποιον που εκτιμά το καλό χιούμορ από αυτά τα δύο βιβλία, τα οποία είναι γεμάτα με υψηλές στιγμές που θα τις θυμάται καιρό και θα κλαίει. Από τα γέλια.

Υ.Γ. Υπάρχει ένα βιβλίο κόμικ με ήρωα τον Γούντι Άλεν. Αυτό ελπίζω φέτος να βρω κάτω από το δέντρο. Άφησα ήδη σχετικό e-mail στην χριστουγεννιάτικη κάλτσα της Amazon.  

Το παραμύθι When the Rains Come της illustrator Malika Favre και του συγγραφέα Tom Pow
(εκδ. Polygon-Birlinn) είναι ένα πολύχρωμο ταξίδι στο Μαλάουι. Η φιλανθρωπική οργάνωση MUMs ανέθεσε στους δύο καλλιτέχνες να δημιουργήσουν ένα βιβλίο που θα ευαισθητοποιήσει τους αναγνώστες της Δύσης για την τραγική κατάσταση που βιώνουν εκατομμύρια άνθρωποι στην αφρικανική χώρα. Ωστόσο, δεν πρόκειται για μια ιστορία που σε στεναχωρεί. Αφού ο στόχος του βιβλίου είναι μέσα από όμορφες εικόνες με απίστευτα χρώματα, να μας υπενθυμίσει ότι πίσω από τις θλιβερές στατιστικές κρύβονται ψυχές που θυσιάζονται καθημερινά: αξιοθαύμαστοι άνθρωποι που παλεύουν να επιβιώσουν στις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Φυσικά, τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου θα διατεθούν για τη βοήθεια των κατοίκων του Μαλάουι.  

Δεν σκέφτομαι τίποτα καλύτερο γι΄αυτά τα Χριστούγεννα: Λευκές παπλωματοθήκες, γκρι κουβέρτες, γαλλικούς καφέδες και μπισκότα βουτύρου. Μαζί με τα πιο δυνατά αστυνομικά. Νουάρ ατμοσφαιρικές ιστορίες με καταιγιστική δράση.

Σέρλοκ Χολμς στα υπέροχα βιβλία των εκδόσεων Σύγχρονοι Ορίζοντες. Εγκλήματα στην Αγγλική εξοχή. Φλεγματικοί μπάτλερ και αδίστακτοι κληρονόμοι. Υπέροχες βιβλιοθήκες σε πύργους με αναμμένα τζάκια και ψηλές πολυθρόνες.

Θέλω να διαβάσω τις δύο νεοϋορκέζικες ιστορίες του Ζορζ Σιμενόν («Ο Μαιγκρέ στη Νέα Υόρκη» και «Τρία δωμάτια στο Μανχάταν») και το δίτομο «Ανθολογία αγγλικού αστυνομικού διηγήματος» με δυνατούς γρίφους από τους πιο χαρακτηριστικούς συγγραφείς της αγγλικής αστυνομικής λογοτεχνίας του 19ου και 20ου αιώνα (όλα από τις εκδόσεις Άγρα).

Να ταξιδέψω, χωρίς να σηκώσω καν το κεφάλι από το μαξιλάρι, στην αμερικανική μητρόπολη του 1950 με το βιβλίο «Ο απίθανος κύριος Λεβάιν» του Άντριου Μπέργκμαν (εκδ. Κέδρος): «Φωτεινές λεωφόροι, αστραφτερές Μπιούικ και σκονισμένες Φορντ στους δρόμους, εντυπωσιακές μαρκίζες στα θέατρα, αγώνες πυγμαχίας, Γιάνκις εναντίον Ντότζερς στο πρωτάθλημα, ο Ντιν Μάρτιν στο ραδιόφωνο, παρτίδες πόκερ με γενναίες δόσεις μπέρμπον και τσιγάρα Lucky, πολυσύχναστα καζίνο, ξεκαθαρίσματα μεταξύ μαφιόζων». Δεν βλέπω την ώρα!

Nα γνωριστώ με τη Ντόνα Λεόν στα μπαρ του Μουράνο μέσα από το βενετσιάνικο νέο της μυθιστόρημα «Ρέκβιεμ για τη γυάλινη πολιτεία» (εκδ. Καστανιώτη). Αλλά και να φτάσω μέχρι τη φασιστική Ιταλία με την «Τριλογία του φασισμού» του Κάρλο Λουκαρέλι (εκδ. Κέδρος) που μόλις κυκλοφόρησε σε έναν τόμο.

Υ.Γ. Δέντρο δεν θα στολίσω, γιατί βαριέμαι. Έλεγα να φτιάξω ένα βιβλιοδέντρο. Να ρίξω μερικά λαμπάκια πάνω στην στοίβα με τα αδιάβαστα πλάι στο κρεβάτι. Αλλά το μετάνιωσα κι αυτό. Θα αγοράσω από το society6.com  μόνο αυτό το μαξιλάρι για την πολυθρόνα μου.