Εχτές με βρήκε η καταιγίδα να διαβάζω το διήγημα «Μια ακραία περίπτωση» της Δάφνης Ντι Μωριέ από το βιβλίο «Έρχεται κακοκαιρία» (εκδόσεις Μελάνι). Τίποτα καλύτερο για ένα βαρετό, βροχερό απόγευμα Κυριακής, από το να διαβάζεις μια αληθινά δυνατή ιστορία στον καναπέ, κι έξω ο υγρός αέρας να χτυπάει απειλητικά πάνω στο παράθυρο τα κλαδιά των δέντρων. Η ατμόσφαιρα της Ντι Μωριέ είναι πάντα υποβλητική. Ο τρόμος καραδοκεί στις λέξεις, όπως η καταιγίδα μέσα στη σιωπή, όπως η ειρωνεία στο αμυδρό χαμόγελο ενός παρανοϊκού δολοφόνου.
«Το πρόβλημα με σένα
Τζίνι, είναι ότι δεν θέλεις να μεγαλώσεις.
Ζεις σε έναν κόσμο ονειρικό, ανύπαρκτο.
Γι' αυτό διάλεξες το θέατρο. Μια μέρα θα
συνέλθεις και θα είναι μεγάλο το σοκ».
Ηρωίδα του διηγήματος,
είναι η Σίλα. Ένα δεκαεννιάχρονο κορίτσι
που κάνει τα πρώτα του βήματα σαν ηθοποιός
με το ψευδώνυμο Τζίνι Μπλέικ. Ένα
απόγευμα, ενώ βρίσκεται στο πατρικό της
σπίτι, ο άρρωστος πατέρας της πεθαίνει
στα χέρια της, ψελλίζοντας το όνομά της
και έχοντας μιαν έκφραση τρόμου και
δυσπιστίας στο πρόσωπό του. Η Σίλα
αναζητώντας απαντήσεις θα σκαλίσει το
παρελθόν του πατέρα της, ο οποίος ήταν
αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού,
και θα οδηγηθεί στην Ιρλανδία ψάχνοντας
έναν απόστρατο φίλο του, ο οποίος ζει
εδώ και χρόνια σαν ερημίτης.
Σε μια βραδινή βόλτα
της κι ενώ ψάχνει να βρει τα ίχνη του
παράξενου αυτού άντρα, δύο τύποι την
απαγάγουν και τη μεταφέρουν σε ένα
απομονωμένο νησί στην καρδιά μιας
λίμνης. Εκεί σιγά σιγά ανακαλύπτει ότι
ο άντρας που αναζητά έχει στήσει μια
οργάνωση τρομοκρατών υπεύθυνη για μια
σειρά εκρήξεων στα σύνορα με τη Μεγάλη
Βρετανία. Τι σχέση έχουν οι γονείς της
με όλα αυτά; Και τελικά θα καταφέρει να
φύγει ζωντανή από αυτό το παράξενο νησί
που μοιάζει με πλοίο στη μέση του πουθενά;
