Κάπου στη Νέα Υόρκη, σε
ένα σπίτι με κόκκινα τούβλα και μαύρες
σιδερένιες σκάλες υπηρεσίας, ζει ένα
κορίτσι που κάνει πάντα αυτό που θέλει.
Λίγο αδέξια με όλα εκείνα που οι κανονικοί
άνθρωποι διεκπεραιώνουν καθημερινά
χωρίς να πελαγώνουν, βρίσκει τον
τρόπο να επιβάλλει το στυλ της. Ψάχνει
διαρκώς έκπληκτη το κλειδί της στη μαύρη
μικρή της τσάντα ή αναζητά τη γάτα της
που το σκάει απ' το παράθυρο του μπάνιου
και αλητεύει στα ξένα διαμερίσματα.
Βάζει μουσική δυνατά, χορεύει όταν οι άλλοι κοιμούνται και
όλη της η ζωή χωράει σε μια μόνο βαλίτσα.
Τα πρωινά με το ένα και μοναδικό βραδινό
της φόρεμα σουλατσάρει στις λεωφόρους
του Μανχάταν και καταλήγει πάντα στις
βιτρίνες των Tiffany's να χαζεύει ζαλισμένη
τα διαμάντια.
Χθες βράδυ στο σπίτι
μιας φίλης, σε μια υπέροχη πράσινη
ταράτσα κάπου στου Μακρυγιάννη, είδαμε
ξανά σε home cinema το Breakfast at Tiffany's. Mία ταινία
που όπως και η ηρωίδα της, η Χόλι Γκολάιτλι, συμβολίζει την απόλυτη ανεμελιά. Το να
κάνεις ό,τι σου έρθει στο κεφάλι αρκεί
να το κάνεις με το δικό σου τρόπο. Να
ζεις αδέξια, να αρνείσαι να μεγαλώσεις,
να βλέπεις την ευτυχία εκεί όπου όλοι
βλέπουν μια εκκρεμότητα.
Υ.Γ. Η μάσκα της Όντρεϊ
Χέπμπορν πωλείται εδώ: www.vandekaartshop.nl και το πορτραίτο της που έχει δημιουργηθεί από ταινίες παλιού φιλμ εδώ: www.iri5.com
