Lou ...Read

Είμαι πεπεισμένος γι' αυτό: Κάθε βιβλίο διαβάζεται όταν έρθει η ώρα του. Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί σε μένα. Λες και μια πόρτα ανοίγει ξαφνικά μέσα μου από το πουθενά που με οδηγεί σε ένα συγκεκριμένο βιβλίο. Σκόρπιες πληροφορίες, γνώσεις, εμμονές, ερεθίσματα, ιστορίες άλλων βιβλίων, τα λόγια κάποιου που ειπώθηκαν και νόμιζα πως τα πήρε ο αέρας: Κομμάτια του παζλ που κουμπώνουν κι ένα μυθιστόρημα το οποίο παράτησα πέρυσι τέτοια εποχή, φέτος το βρίσκω τόσο ενδιαφέρον που ακυρώνω το βραδινό σινεμά για να κάτσω μέσα να διαβάσω δύο τρία κεφάλαια ακόμα. Και απορώ με τον εαυτό μου που λίγους μήνες πριν το είχα αφήσει να σκονίζεται πάνω-πάνω στη στοίβα με τα παρατημένα.

Μου έχει τύχει και με καλά βιβλία. Για παράδειγμα, τις «Διορθώσεις» του Τζόναθαν Φράνζεν (εκδόσεις Ωκεανίδα) τις ξεκίνησα το 2003, τις εγκατέλειψα με απόλυτη αδιαφορία λίγο πριν το δεύτερο κεφάλαιο και επέστρεψα σε αυτές με κομμένη ανάσα τον περασμένο Σεπτέμβρη. Οκτώ χρόνια μεσολάβησαν κι ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Φυσικά δεν έγινε το βιβλίο ξαφνικά ενδιαφέρον, ήταν από την αρχή. Απλά δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα να συναντηθούμε.