Lou ...Read

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα MODERN ART. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ο ερωτευμένος Βέρθερος

Ένας φίλος μού είπε πρόσφατα ότι όταν είναι ερωτευμένος δεν μπορεί να διαβάσει. Ακούει, λέει, μόνο μουσική. Είναι τέτοια η μονομανία που τον κυριεύει που αδυνατεί να συγκεντρωθεί σε μια ιστορία. Λες και είναι στοιχειωμένη η φαντασία του, τριγυρνάει διαρκώς γύρω από την εμμονή του.

Είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο Βέρθερος στον φίλο του Βίλελμ: «Η ενεργητικότητά μου έχει εκφυλιστεί σε μια ανήσυχη χαύνωση, δεν μπορώ να παραμείνω αργός κι ωστόσο δεν μπορώ να κάνω και τίποτε. Δεν έχω καμία φαντασία, καμιά αίσθηση της φύσης και τα βιβλία μού προκαλούν αποστροφή. Όταν είμαστε απόντες από τον εαυτό μας, τότε μας λείπουν τα πάντα».

Αν ο έρωτας είναι μια διαρκής αναμονή, όπως λέει ο Μπαρτ, είναι δύσκολο σε κατάσταση ομηρίας να σε αφορά οτιδήποτε άλλο πέρα από τα δεσμά σου. «Η μοιραία ταυτότητα του ερωτευμένου δεν είναι άλλη απ' αυτήν: είμαι αυτός που περιμένει» ή «Ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι μια ύπνωση: γοητεύομαι από μιαν εικόνα: αρχικά συγκλονίζομαι, ηλεκτρίζομαι, μετατίθεμαι, ανατρέπομαι... Στη συνέχεια, παγιδεύομαι, συμπιέζομαι, ακινητοποιούμαι με τη μύτη κολλημένη στην εικόνα (στον καθρέφτη)».

Οι πίνακες του Loui Jover αποτυπώνουν ακριβώς αυτή την αιχμαλωσία του ερωτευμένου στο αντικείμενο του πόθου του. Ο Αυστραλός ζωγράφος χρησιμοποιεί σαν καμβάδες κολάζ από κομμένες σελίδες παλιών βιβλίων. Πάνω στο κιτρινισμένο χαρτί «χαράσσονται» πρόσωπα, όμορφα σαν αγαπημένα, στοιχειώνουν τις λέξεις. Τα χείλη τους σβήνουν ολόκληρες φράσεις, τα δάκρυά τους θολώνουν τα νοήματα. Όπως ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό του ερωτευμένου Βέρθερου.

«Δέχτηκε και πήγα και από εκείνη την ώρα μπορεί ο ήλιος κι η σελήνη και τ' αστέρια να διαγράφουν όπως θέλουν τους κύκλους τους, όμως εγώ δεν γνωρίζω ούτε μέρα ούτε νύχτα κι ολόκληρος ο κόσμος γύρω μου χάνεται».

Η ερωτική παράνοια υπαγορεύει (και ανέχεται) μονάχα σκόρπιες λέξεις. Στίχους τραγουδιών ή ποιημάτων. Ο ερωτευμένος αδυνατεί να παρακάμψει τη μορφή που τον έχει κατακτήσει και να συγκεντρωθεί σε κάτι που απαιτεί την προσοχή του, όπως είναι ένα πεζό κείμενο. Βαδίζει τυφλά από λέξη σε λέξη, γιατί όπως γράφει ο Ρολάν Μπαρτ στα Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου: «Οι φράσεις είναι μήτρες σχημάτων, ακριβώς επειδή παραμένουν μετέωρες: δηλώνουν το πρωτογενές συναίσθημα και σταματούν – ο ρόλος τους έχει τελειώσει. Οι λέξεις ποτέ δεν είναι τρελές (το πολύ πολύ να' ναι διεστραμμένες), τρελή είναι η σύνταξη».

Y.Γ. Περισσότερα έργα του Loui Jover μπορείτε να δείτε εδώ: www.saatchionline.com

3:43 μ.μ. MODERN ART 3 PERMALINK

Αfter the rain

Μερικοί πίνακες είναι σαν βιβλία ή ταινίες. Aφηγούνται ιστορίες. Είναι λες και αυτό που απεικονίζουν το βλέπεις μέσα από τα μάτια ενός ήρωα.

Τα έργα του ζωγράφου Jeremy Mann από το Σαν Φανσίσκο μου θυμίζουν σκηνές από την ταινία Shame του Steve McQueen. Μια πόλη που κρύβεται μέσα στη βροχή. Ένας τύπος που τρέχει στις πέντε το πρωί ακούγοντας μουσική στο iPod. Τρέχει ανάμεσα σε λιγοστούς ανθρώπους που περνούν βιαστικά, με τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους αλλοιωμένα, σαν μουτζούρες, κάτω από μεγάλες μαύρες ομπρέλες.

Αν δεν έχετε δει το Shame, να το δείτε. Περισσότερο για όλα αυτά που υπαινίσσεται. Και γιατί έχει εκπληκτική φωτογραφία. Ένα αληθινό ποίημα.

Tο τρέιλερ της ταινίας Shame

Και το Εurope, After the rain του Max Richter

9:08 π.μ. MODERN ART 0 PERMALINK

Everything that I wish I could be

You Are Special / C-Print / 42x52"

Ο φωτογράφος Kent Rogowski από το Μπρούκλιν μας ταξιδεύει στη ζούγκλα των ανικανοποίητων επιθυμιών μας. Φιλοδοξίες, όνειρα, ελπίδες, ψευδαισθήσεις, προσδοκίες, ματαιωμένοι πόθοι... Για να τα καταφέρει χρησιμοποιεί 100 βιβλία αυτοβοήθειας, δημιουργώντας θεματικά κολάζ ανάλογα με το περιεχόμενο ή τις λέξεις-κλειδιά που τα χαρακτηρίζουν: Εγώ, εσύ, εμείς, οι άλλοι, έρωτας, φόβος, θάρρος, θάνατος, θλίψη, εμμονή, απόλαυση, ενοχή, αμφιβολία, αποδοχή... Με το project Everything that I wish I could be, ο καλλιτέχνης δείχνει πόσο ανυπεράσπιστος είναι ο δυτικός άνθρωπος, ο οποίος είναι αναγκασμένος να συμμετέχει διαρκώς σε έναν άνισο αγώνα δρόμου προς την τελειότητα. Τα έργα του μου φέρνουν στο νου μια φράση από το μυθιστόρημα Ο συμβιβασμός του Ελία Καζάν (εκδ. Μελάνι): «Ενηλικίωση σημαίνει την αποδοχή περιορισμένων στόχων στη ζωή». Σ' αυτό το βιβλίο ο ήρωας, ένας επιτυχημένος, αυτοδημιούργητος διαφημιστής που ζει στο Λος Άντζελες τη δεκαετία του '50, καταρρέει από το βάρος των ίδιων του των προσδοκιών αλλά και του ρόλου που τον πιέζουν οι γύρω του να υποδύεται. Πρόκειται για την υπέροχη ιστορία ενός ανθρώπου που προσπαθεί να δραπετεύσει από το συμβιβασμό του, ενός νευρωτικού άντρα που τινάζει στον αέρα το οικοδόμημα της ζωής του, διεκδικώντας το δικαίωμα να μην είναι «ο καλύτερος».

Side by Side / C-Print / 65x76"

You and Me / C-Print / 65x75"

Life is a lonely place / C-Print / 16x20"

Contents / C-Print / 19×24″

I'm thinking of you / C-Print / 20x24"

One Day / C-Print / 30x55"

Beginnings without end / C-Print / 17×23″

Yesterday, Today and Tomorrow / C-Print / 55×65″

Let Yourself Go

Love, Anger, Fear, Joy, Sadness / Individual C-Prints / 16x20"

Am I the only one? / C-Print / 40×55″

From Birth to Death / C-Print / 65x75" ·

There Is A Rainbow / C-Print / 43×35″

Υ.Γ. Περισσότερες πληροφορίες για τα έργα: www.kentrogowski.com

2:01 π.μ. MODERN ART 0 PERMALINK

Κάθε φεγγάρι ομολογεί...

Κάθε φεγγάρι ομολογεί κι εσύ κάνεις πως τάχα δεν καταλαβαίνεις. Ξέρεις ότι φορείς τον ήλιο - και ότι πριν εκείνο κατέβει εσύ ανεβαίνεις.*

Y.Γ. Οι φωτογραφίες από τη συλλογή Private Moon είναι των Leonid Tishkov και Boris Bendikov. Οι στίχοι, του Οδυσσέα Ελύτη από τη Μαρία Νεφέλη (εκδόσεις Ίκαρος). Η χαρά, όλη δική μας!

Πηγή: www.visualnews.com

10:34 μ.μ. MODERN ART 1 PERMALINK

Τα πρόσωπα που ερωτευθήκαμε υπάρχουν;

«Πλάστε όπως σας αρέσει τη φανταστική ιστορία σας μ' εμένα. Αλλά εγώ δεν θα σας βοηθήσω αν και το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να αποσύρω τη μορφή μου. Δεν θα με ξαναδείτε. Με δυσκολία με κόπο που όσο πάει θα μεγαλώνει η μνήμη σας θα αγωνιά. Θα αγωνίζεται να ξαναφτιάξει τη μορφή μου το πρόσωπό μου το σώμα μου. Έχω ακούσει αλλά το ξέρω κι από τον εαυτό μου πως η μνήμη μας χάνει πολύ γρήγορα και πριν απ' όλα τα άλλα χάνει τις μορφές εκείνων που αγαπήσαμε. Δεν είναι παράδοξο; Η εικόνα μου στη μνήμη σας θα έχει πια τρυπήσει και θα ξεφεύγω από τις τρύπες κι εσείς με αγωνία με πόνο. Θα προσπαθείτε να κρατήσετε ακέραια όλα μου τα μέλη όμως αυτά θα χάνονται θα γλιστράν μέσα από τα δάχτυλά σας ώσπου τίποτε πια να μη μείνει μέσα σας από τη μορφή μου από μένα».

Γιώργος Χειμωνάς, Ο εχθρός του ποιητή (σελ. 20)

Σαν τα πρόσωπα που ερωτευθήκαμε. Σαν εκείνα που χάσαμε για πάντα. Σαν τους ήρωες στα βιβλία που διαβάσαμε. Πρόσωπα φτιαγμένα από σπασμένες εικόνες της μνήμης, σαν τα κομμάτια ενός θρυμματισμένου καθρέφτη που παραμορφώνουν και εκφυλίζουν ό,τι αγαπήσαμε πιο πολύ. Οι πίνακες της Γαλλίδας ζωγράφου Francoise Nielly μου φέρνουν στο μυαλό όλους εκείνους τους απεγνωσμένους ήρωες της λογοτεχνίας, τους αιώνια ερωτευμένους που παλεύουν να αναμετρηθούν με τη λήθη, το χρόνο ή και ακόμα με την πραγματικότητα του άλλου. Μου θυμίζουν τη μάταιη προσπάθεια του ερωτευμένου Βέρθερου να προστατεύσει με κόπο την εξιδανικευμένη εικόνα της Λόττε που λάτρευε μέχρι θανάτου (Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου, Γκαίτε, εκδόσεις Άγρα). Τον Χούμπερ Χούμπερτ που κρατιόταν με νύχια και με δόντια -συλλέγοντας φετιχιστικά μικρά σπαράγματα της μνήμης του- να μην χάσει την αθώα μορφή της Λολίτας (Λολίτα, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, εκδόσεις Ερατώ). Τον Φλορεντίνο Αρίσα, ο οποίος πέρασε μια ζωή στην αναμονή, συναισθηματικά ανάπηρος, κυνηγώντας τη μορφή της Φερμίνα που αγαπούσε από παιδί (Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, εκδόσεις Λιβάνη). Τις αναμνήσεις του κοριτσιού από τον Εραστή της Βόρειας Κίνας (Μαργκερίτ Ντυράς, εκδόσεις Εξάντας): τον έρωτα, την απόγνωση, το φόβο, και όλο τον πόθο του κόσμου για έναν άντρα, από τον οποίο τελικά δεν συγκράτησε τίποτα πέρα από μια θολή εικόνα του στο κρεβάτι.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μόλις είδα τα έργα της Francoise Nielly σκέφτηκα ότι είναι πρόσωπα που κάποιος τα ερωτεύθηκε και με το πέρασμα του χρόνου θυμάται την ένταση, την παραφορά, τον πόθο που ένιωθε γι' αυτά, αλλά χωρίς να μπορεί να εστιάσει στα αληθινά χαρακτηριστικά τους. Οι λεπτομέρειες σβήνουν, ξεφτίζουν, μπερδεύονται σαν τα χρώματα στην παλέτα της ζωγράφου. Γλιστρούν, αλλοιώνοντας την αρχική μορφή.