Τίποτα πιο zen από το να
ξυπνάς το πρωί και να πίνεις τον καφέ
σου για κάνα δίωρο χωρίς να κάνεις
απολύτως τίποτα. Αυτό είναι για μένα
αληθινή πολυτέλεια. Να μπορείς να
βρίσκεις λίγο χρόνο για να ρίξεις
ταχύτητα, να σταθείς ακίνητος, παραδομένος
μονάχα στη μυρωδιά του γαλλικού και
στην τέχνη της αναπνοής.
Απραξία στον κήπο του
Επίκουρου. Να χάνεις την αίσθηση του
χρόνου. Χωρίς βιβλία, smartphones, τηλεοράσεις.
Χωρίς μουσικές. Παραδομένος σε αυτό που
ο Κούντερα στη Βραδύτητα (εκδόσεις
Εστία) ονομάζει «ρυθμό της απόλαυσης».
Υπάρχει ένα βιβλίο, ο
«Βιαστικός» του Πολ Μοράν (εκδόσεις
Ίνδικτος), το οποίο μιλά ακριβώς για το
αντίστροφο: Για το χρόνο, την ταχύτητα,
τη βιασύνη... Για το πώς τελικά χάνουμε
την ποίηση της ζωής που αποκαλύπτεται
μόνο με τη βραδύτητα, για όλες εκείνες
τις μικρές χαρές που δεν ανθίζουν γιατί
βιαζόμαστε.
Ήρωας ο Πιερ Νιοξ, ένας
νευρωτικός τύπος που τρέχει διαρκώς.
Μολύνει με τη μονομανία του τους γύρω
του και θυσιάζει την ομορφιά της ζωής
προκειμένου να προλάβει το χρόνο.
Πρόκειται για ένα υπέροχο βιβλίο,
καλογραμμένο όπως καθετί με την υπογραφή
του Μοράν. Mία νουβέλα που μιλά για
την τάση μας να γινόμαστε σκλάβοι του
ρολογιού, να προσπερνάμε τα πρόσωπα
χωρίς να τα βλέπουμε, δίχως να παρατηρούμε
τις λεπτομέρειες: το βλέμμα, τις ρυτίδες
έκφρασης, εκείνο το αμυδρό χαμόγελο που
σχηματίζεται φευγαλέα...
Πόσα χάνουμε όταν
βιαζόμαστε, πόσα θυσιάζουμε για να
είμαστε πάντα απολύτως σύγχρονοι όπως
έλεγε ο Ρεμπώ;
Υ.Γ. Φυσικά, αυτό μην το
διαβάσετε μονορούφι. Διαβάστε το αργά,
χωρίς βιασύνη. Απολαυστικά.
