Τα μολύβια, ο ήχος της
ξύστρας, η μυρωδιά του χαρτιού, οι στοίβες
με τα καινούρια αδιάβαστα, βιβλία που
μόλις αγόρασα (μια υπόσχεση ευτυχίας
πάνω στο τραπέζι). Μια κούπα με γαλλικό
καφέ, λουλούδια στο βάζο, αφράτα μαξιλάρια
στον καναπέ, η μυρωδιά του κεριού, οι
νότες εσπεριδοειδών αναμεμειγμένες με
τις νότες από μια όπερα που παίζει από
την εμμονική μου playlist στο γέρικο iPod.
Ένας σελιδοκόπτης και ένας άκοπος Έλιοτ.
Άφατη ευτυχία στην
έρημη χώρα. Ήσυχη ευτυχία, άφατη σαν θλίψη.
Πιο πολύ απ' όλα τα
βιβλία αγαπώ αυτά στα οποία πρέπει να
κόψεις τις σελίδες τους μία παρά μία.
Είναι λες τρυπώνεις μέσα στο βιβλίο και
απελευθερώνεις τις λέξεις.
Τέτοια απογεύματα θέλω.
Να γυρνώ από το γραφείο νωρίς. Να
κατηφορίζω τη Μητροπόλεως με τον καφέ
στο χέρι σε χάρτινο κύπελλο και τον ήλιο
κόντρα, να με χτυπάει στο πρόσωπο. Μια
στάση σε βιβλιοπωλείο. Απαραιτήτως.
Να μπαίνω στο σπίτι και
να έχω όλο το φως ακόμα μπροστά μου για
να έχω τη δυνατότητα να κάνω χίλια δυο
πράγματα, αλλά τελικά να κάθομαι μέσα και να διαβάζω, βλέποντας το φως
να πέφτει πια πίσω από τα δέντρα της
βεράντας, να περνά μέσα από τα κλαδιά
και να βάφει πορτοκαλί, μοβ, μπλε τα
ράφια της βιβλιοθήκης.
ΥΓ. Η Έρημη Χώρα του
Τ.Σ. Έλιοτ σε μετάφραση Γιώργου Σεφέρη
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.
