Lou ...Read

Ένας φίλος μού είπε πρόσφατα ότι όταν είναι ερωτευμένος δεν μπορεί να διαβάσει. Ακούει, λέει, μόνο μουσική. Είναι τέτοια η μονομανία που τον κυριεύει που αδυνατεί να συγκεντρωθεί σε μια ιστορία. Λες και είναι στοιχειωμένη η φαντασία του, τριγυρνάει διαρκώς γύρω από την εμμονή του.

Είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο Βέρθερος στον φίλο του Βίλελμ: «Η ενεργητικότητά μου έχει εκφυλιστεί σε μια ανήσυχη χαύνωση, δεν μπορώ να παραμείνω αργός κι ωστόσο δεν μπορώ να κάνω και τίποτε. Δεν έχω καμία φαντασία, καμιά αίσθηση της φύσης και τα βιβλία μού προκαλούν αποστροφή. Όταν είμαστε απόντες από τον εαυτό μας, τότε μας λείπουν τα πάντα».

Αν ο έρωτας είναι μια διαρκής αναμονή, όπως λέει ο Μπαρτ, είναι δύσκολο σε κατάσταση ομηρίας να σε αφορά οτιδήποτε άλλο πέρα από τα δεσμά σου. «Η μοιραία ταυτότητα του ερωτευμένου δεν είναι άλλη απ' αυτήν: είμαι αυτός που περιμένει» ή «Ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι μια ύπνωση: γοητεύομαι από μιαν εικόνα: αρχικά συγκλονίζομαι, ηλεκτρίζομαι, μετατίθεμαι, ανατρέπομαι... Στη συνέχεια, παγιδεύομαι, συμπιέζομαι, ακινητοποιούμαι με τη μύτη κολλημένη στην εικόνα (στον καθρέφτη)».

Οι πίνακες του Loui Jover αποτυπώνουν ακριβώς αυτή την αιχμαλωσία του ερωτευμένου στο αντικείμενο του πόθου του. Ο Αυστραλός ζωγράφος χρησιμοποιεί σαν καμβάδες κολάζ από κομμένες σελίδες παλιών βιβλίων. Πάνω στο κιτρινισμένο χαρτί «χαράσσονται» πρόσωπα, όμορφα σαν αγαπημένα, στοιχειώνουν τις λέξεις. Τα χείλη τους σβήνουν ολόκληρες φράσεις, τα δάκρυά τους θολώνουν τα νοήματα. Όπως ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό του ερωτευμένου Βέρθερου.

«Δέχτηκε και πήγα και από εκείνη την ώρα μπορεί ο ήλιος κι η σελήνη και τ' αστέρια να διαγράφουν όπως θέλουν τους κύκλους τους, όμως εγώ δεν γνωρίζω ούτε μέρα ούτε νύχτα κι ολόκληρος ο κόσμος γύρω μου χάνεται».

Η ερωτική παράνοια υπαγορεύει (και ανέχεται) μονάχα σκόρπιες λέξεις. Στίχους τραγουδιών ή ποιημάτων. Ο ερωτευμένος αδυνατεί να παρακάμψει τη μορφή που τον έχει κατακτήσει και να συγκεντρωθεί σε κάτι που απαιτεί την προσοχή του, όπως είναι ένα πεζό κείμενο. Βαδίζει τυφλά από λέξη σε λέξη, γιατί όπως γράφει ο Ρολάν Μπαρτ στα Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου: «Οι φράσεις είναι μήτρες σχημάτων, ακριβώς επειδή παραμένουν μετέωρες: δηλώνουν το πρωτογενές συναίσθημα και σταματούν – ο ρόλος τους έχει τελειώσει. Οι λέξεις ποτέ δεν είναι τρελές (το πολύ πολύ να' ναι διεστραμμένες), τρελή είναι η σύνταξη».