«Κανένα δράμα δεν είναι
μικρό στο ανθρώπινο μυαλό».
Παρόλο το χαμό που έχει
γίνει με τα βιβλία του Ντάνιελ Κέλμαν,
η σύντομη -μόλις 102 σελίδων- αλλά περιεκτική
νουβέλα Έπρεπε να είχες φύγει (εκδ.
Καστανιώτη) είναι το πρώτο βιβλίο του
42χρονου Γερμανού συγγραφέα που διαβάζω.
Είναι μια απολαυστική ιστορία που
φλερτάρει με το παράδοξο, από αυτές που
λατρεύω.
Ένα νεαρό ζευγάρι, ο
αφηγητής και η σύζυγός του Σουζάνα,
απομονώνονται με τη μικρή κόρη τους
σε μια ξύλινη αγροικία στην απόμερη
δασώδη περιοχή μιας ερημικής επαρχίας,
προκειμένου εκείνος να ολοκληρώσει με
ησυχία το σενάριο για την επόμενη ταινία
του. Με κινηματογραφικό ρυθμό, κοφτό
λόγο και ατάκες που μένουν μετέωρες σαν
σε φιλμ, ο σεναριογράφος μας εισάγει με
τη γραφή του, η οποία θυμίζει ερασιτεχνική
κάμερα τύπου The Brair Witch Project, σε ένα σκηνικό
τρόμου που συνδυάζει τις Σκηνές από ένα
γάμο του Μπέργκμαν με το θρίλερ Σπίτι από φύλλα του Μαρκ Ντανιελέφσκι. Η σχέση
του ζευγαριού είναι κλονισμένη, εκείνος
χαμένος στις σκέψεις του, εκείνη στέλνει
όλη μέρα μηνύματα από το κινητό της σε
άγνωστο παραλήπτη. Δυο πρώην ερωτευμένοι
που βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στη ρουτίνα
και την ωμή πραγματικότητα ενός γάμου
(εκείνος μονολογεί κάποια στιγμή, ούτε
που θα μπορούσα να φανταστώ στα πρώτα
μας ραντεβού ότι θα καταλήγαμε να
τσακωνόμαστε ακόμα και για τις πάνες
του μωρού). Σύντομα, αρχίζουν στο σπίτι
που έχουν νοικιάσει μέσω της υπηρεσίας
Airbnb να συμβαίνουν
παράδοξα πράγματα: κάδρα με παλιές
φωτογραφίες εμφανίζονται από το πουθενά,
μορφές φαίνονται στην κάμερα που υπάρχει
στο δωμάτιο του μωρού, αλλόκοτες φιγούρες
εμφανίζονται (ή εξαφανίζονται) στις
αντανακλάσεις των τζαμιών, μια γυναίκα
με μικρά μάτια στοιχειώνει τον ύπνο
(και τον ξύπνιο) του ήρωα κ.ά. Το σπίτι,
σαν μια μαύρη χωροχρονική τρύπα που
τους ρουφά, γίνεται ένας λαβύρινθος ή
μήπως όλα είναι απλώς παιχνίδια στο
ταραγμένο μυαλό ενός άντρα που βυθίζεται
απογοητευμένος στην παρακμή και στο
τέλος ενός έρωτα;
Αν
διαβάσεις τη νουβέλα του Κέλμαν σαν
ιστορία τρόμου, αναρωτιέσαι τι το
καινούριο φέρνει μετά το πρωτοποριακό
μεταμοντέρνο μυθιστόρημα επιστημονικής
φαντασίας του Ντανιελέφσκι (εξαντλημένο) ή το
καταιγιστικό Η θεραπεία του Σεμπάστιαν
Φίτσεκ. Αν όμως αλλάξεις την οπτική
γωνία και το δεις σαν μια αλληγορία για
το αδιέξοδο του μοντέρνου γάμου, αυτομάτως
αντιλαμβάνεσαι την αφηγηματική δεινότητα
του Κέλμαν. Προς το τέλος ένιωσα ασφυξία,
σαν να έκλειναν μπροστά μου όλες αυτές
οι πόρτες του στοιχειωμένου σπιτιού,
παρακολουθώντας τις παγίδες που μπορεί
να στήσει στον εαυτό του ο (διαταραγμένος)
νους ενός ανθρώπου σε απόγνωση.
Το
βιβλίο εννοείται διαβάζεται απνευστί,
κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι
το τέλος. Το διάβασα όλο μέσα σε μία ώρα,
κάνοντας μια στάση μετά το γραφείο στο Zillers για τον απογευματινό μου καφέ,
ακούγοντας τη λειτουργία (τελευταίοι Χαιρετισμοί) από τη Μητρόπολη
και απολαμβάνοντας τα μοβ πένθιμα
σύννεφα στον αττικό ουρανό, πάνω από
την Ακρόπολη.
