«...Ανεβαίνεις όταν πρέπει ν' ανέβεις και κατεβαίνεις όταν πρέπει να κατέβεις. Όταν είναι ν' ανέβεις βρες το ψηλότερο σημείο και στρογγυλοκάθισε εκεί. Όταν είναι να πέσεις χαμηλά, βρες το βαθύτερο πηγάδι και κατέβα στον πάτο του. Όταν δεν υπάρχει ροή, μείνε ακίνητος. Εάν αντισταθείς στη ροή, τα πάντα στεγνώνουν».
Χαρούκι Μουρακάμι, Το κουρδιστό πουλί (σελ. 73)
Υπάρχουν βιβλία που γράφουν τόσο δυνατά μέσα σου που είναι λες και δεν έχεις σταματήσει ποτέ να τα διαβάζεις. Το Κουρδιστό Πουλί του Χαρούκι Μουρακάμι (εκδόσεις Ωκεανίδα) είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το διάβασα το φθινόπωρο του 2008 και τόσα χρόνια μετά το σκέφτομαι ακόμα. Η κάθοδος του Τόρου Οκάντα στα πιο σκοτεινά κι ανεξερεύνητα υπόγεια του υποσυνειδήτου. Η εξαφάνιση της συζύγου του Κουμίκο. Η Κρέτα Κάνο με τις τεράστιες βλεφαρίδες της. Η μυστηριώδης Μαγιού Κασαχάρα. Το κουρδιστό πουλί στη βεράντα. Η ροή στην οποία δεν πρέπει να αντισταθείς και το πιο βαθύ πηγάδι στο οποίο πρέπει να κατέβεις για να αναμετρηθείς με τα ίδια σου τα σκοτάδια. Λέω να το ξεκινήσω ξανά, γιατί ένα δυνατό βιβλίο όπως αυτό μπορείς να το διαβάζεις και να το ξαναδιαβάζεις ανακαλύπτοντας διαρκώς πίσω από τις λέξεις κρυμμένα νοήματα.
