Ο ήχος του παλιού ρολογιού μέσα στη νύχτα. Ο δείκτης που κάνει κύκλους. To βιβλίο μισοδιαβασμένο στο κομοδίνο. Με τις λέξεις του να χάσκουν, έτοιμες να πέσουν στο κενό, μεταξύ κρεβατιού και κομοδίνου. Μισάνοιχτο, με τις σελίδες του τσαλακωμένες, σαν στόμα γεμάτο φράσεις που δεν πρόλαβαν να ειπωθούν.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι: Σε ποια σκοτεινά κι ανεξερεύνητα μέρη του μυαλού μας ανθίζουν σαν λουλούδια τα λόγια των ποιητών; Τι κάνουν οι ήρωες ενός βιβλίου όταν εμείς το αφήνουμε στην άκρη για να ασχοληθούμε με άλλα πράγματα ή για να κοιμηθούμε;
Συνεχίζουν να ζουν στο υποσυνείδητό μας ή αποσύρονται στη χάρτινη φυλακή τους μέχρι να αρχίσουμε ξανά εμείς να δίνουμε ζωή στις λέξεις που τους κρατούν δέσμιους;
Οι λέξεις είναι μαγικές. Χτίζουν μέσα σου έναν ολόκληρο κόσμο σε μια στιγμή, μέχρι μια άλλη λέξη να σου τον γκρεμίσει.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σ᾿ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.
Υ.Γ. Οι στίχοι είναι από το ποίημα Η περιφραστική πέτρα της Κικής Δημουλά από τη συλλογή Το λίγο του κόσμου (εκδόσεις Ίκαρος)
