Ζηλεύω πολύ τους
ανθρώπους που μπορούν να διαβάσουν
οπουδήποτε, κάτω από όλες τις συνθήκες:
μέσα στο μετρό, στο αεροπλάνο, στο
αυτοκίνητο, σε ένα café γεμάτο κόσμο...
Eγώ δυσκολεύομαι, ιδίως όταν ταξιδεύω.
Μισή σελίδα με οδηγεί απευθείας στο
Vertigo Vomex.
Θα έλεγα ότι είμαι
μάλλον λίγο παράξενος: Δεν θέλω θόρυβο,
δεν μου αρέσει να διαβάζω ακούγοντας
μουσική, δεν αντέχω το δυνατό φως και
τώρα τελευταία όταν είμαι ξαπλωμένος με παίρνει συχνά ο ύπνος
πριν τελειώσω το κεφάλαιο.
Τα βιβλία τα ζω, τις
ιστορίες τους τις κουβαλάω βαθιά μέσα
μου. Σκέφτομαι τους ήρωες και φτιάχνω
σενάρια γι' αυτούς στο πίσω μέρος του
μυαλού μου, ακόμα κι όταν περπατώ άσκοπα
στην πόλη ή οδηγώ ή είμαι σε μία σύσκεψη
στο γραφείο με δέκα ανθρώπους.
Όταν τα
πράγματα ζορίζουν, σκέφτομαι τα βιβλία
μου, αυτά που διαβάζω κι αυτά που θέλω
πολύ να διαβάσω στους επόμενους μήνες.
Δένομαι στις λέξεις και πιάνομαι από
τις ιστορίες όπως ο ναυαγός από το ξύλο
που βολοδέρνει στο κύμα. Και λέω, ναι,
δεν μπορεί, ακόμα κι αν όλος ο κόσμος
γυρίσει ανάποδα θα βρω μια βολική γωνιά
να απολαύσω το βιβλίο μου.
Τη (δύσκολη) χρονιά που
πέρασε, δεν κατάφερα να διαβάσω όλα όσα
ήθελα. Πολλά ξενύχτια στα γραφεία,
ροκάνισαν το χρόνο που αφιέρωνα στα
βιβλία. Έτσι, για το 2013 έχω βάλει ένα
στόχο: να εκπαιδευτώ, για ν' αναπληρώσω
το χαμένο χρόνο. Να μάθω να διαβάζω, όχι
σαν καλομαθημένος φλώρος, στην design
πολυθρόνα ή στον κάτασπρο καναπέ, με το
σωστό φως της Αrtemide και χωρίς να ακούγεται
κιχ. Θα μάθω να διαβάζω -αναίσθητα- ακόμα
και μέσα στην καρδιά του χάους:
...Κρυφά στο iBooks του
iPhone, κάνοντας πως τσεκάρω emails.
...Στο μετρό (που υπόσχομαι
ότι θα παίρνω φέτος περισσότερο).
...Στην κίνηση (όταν δεν
θα τηρώ την προηγούμενη υπόσχεση).
...Στο σαλονάκι του
οδοντογιατρού, ανάμεσα σε έξαλλους
παππούδες που κουρδισμένοι από τα δελτία
ειδήσεων φτύνουν κατάρες πάνω στους
Chesterfield καναπέδες.
...Στο φουαγιέ του θεάτρου
και στο πιο κεντρικό τραπέζι μιας
μπρασερί.
Σαν κάτι κομάντο
αναγνώστες που δεν μασάνε με τίποτα και
διαβάζουν για πλάκα μέσα στο μετρό 40
σελίδες μέχρι να φτάσει ο συρμός από το
Σύνταγμα στην Αγία Παρασκευή. Θα κουβαλάω
παντού το Kindle και με ωτοασπίδες θα γυρίσω
κεφάλαιο. Τέλος.
Το έχω κάνει ξανά, στο
στρατό, και θα το ξανακάνω. Γιατί όσα
βιβλία τελικά κι αν διαβάσεις, ποτέ δεν
φτάνουν.
