...αναμφισβήτητα είναι
το Μαπούτσε του Caryl Ferey (εκδ. Άγρα, μτφ.
Αργυρώ Μακάρωφ). Έχει όλα όσα κάνουν ένα
βιβλίο της νουάρ λογοτεχνίας να ξεχωρίζει:
στυλάτους ήρωες, γρήγορη πλοκή που σου
κόβει την ανάσα και -μέσα σε ένα μακελειό
με πυροβολισμούς, καταδιώξεις και
πολύνεκρες επιθέσεις- έναν έρωτα με
αρχέγονη δύναμη. Ο γεννημένος στη Βρετάνη
συγγραφέας στήνει μια ιστορία γεμάτη ένταση, ρυθμό
και οικονομία. Δεν περισσεύει ούτε λέξη
από αυτό το συγκλονιστικό ταξίδι στην
Αργεντινή του σήμερα, στο Μπουένος Άιρες
της κρίσης (2001) αλλά και στα χρόνια της
δικτατορίας του Χόρχε Βιντέλα (1976-1981).
Ταξιδευτής και λίγο
ροκ, ο Φερέ περιγράφει τα τοπία με τέτοιο
τρόπο που σε κάνει να νιώθεις λες και
παρακολουθείς μία on the road κινηματογραφική
περιπέτεια. Ο ίδιος έχει γυρίσει ολόκληρη
την Ευρώπη με τη μοτοσυκλέτα του και
μετά από μια μεγάλη περιήγηση σε διάφορες
χώρες, κατέληξε στη Νέα Ζηλανδία. Τελικά
όμως έγραψε για την (!) Αργεντινή (σαν να
έχει ζήσει μάλιστα όλη τη ζωή του εκεί).
Στον πυρήνα της ιστορίας
που αφηγείται είναι ένα δίκτυο στρατιωτικών
που έκλεβε την περίοδο της δικτατορίας
τα παιδιά των αντιφρονούντων και τα
πουλούσε σε πλούσια, άκληρα ζευγάρια.
Χιλιάδες εγκλήματα, δολοφονίες,
βασανιστήρια έγιναν εκείνα τα χρόνια,
αλλά ο δικτάτορας Χόρχε Βιντέλα πλήρωσε
αρχικά γι' αυτά μόνο με πέντε χρόνια
φυλάκισης. Αν και είχε καταδικαστεί σε
ισόβια κάθειρξη, το 1990 ο τότε πρόεδρος
της χώρας Κάρλος Μένεμ του έδωσε χάρη,
όπως και σε άλλα στελέχη του στρατιωτικού
πραξικοπήματος. Τα στοιχεία που
ενοχοποιούσαν τη δικτατορία ακόμα και
για ανοιχτές υποθέσεις εξαφανίσεων
θάφτηκαν από την πολιτεία, στο όνομα
της λήθης που θα βοηθούσε την Αργεντινή
να κλείσει τα τραύματά της και να
προχωρήσει μπροστά. Έτσι ένας κακοποιημένος
λαός βάδισε προς την καταστροφή,
κουκουλώνοντας το μοναδικό όπλο που
έχει ένα έθνος: την ιστορική του αλήθεια. Ο Χόρχε
Βιντέλα φυλακίστηκε ξανά το 1998, όταν
κρίθηκε ένοχος για την απαγωγή παιδιών
από το καθεστώς του. Φυσικά, δεν έμεινε
για πολύ στη φυλακή, μόνο για μερικές
ημέρες. Κατόπιν τέθηκε σε κατ' οίκον
περιορισμό για λόγους υγείας. Η διαφθορά
έφτανε μέχρι τους κόλπους της εκκλησίας,
της πολιτικής, της επιστήμης, οπότε
πολλοί ήταν εκείνοι που ήθελαν πάση
θυσία να θάψουν τις ιστορίες των
αγνοουμένων τις οποίες σκάλιζαν οι
Γιαγιάδες της Πλατείας του Μάη (μια
δυναμική οργάνωση που δεν σταμάτησε να
αναζητά τους αναρίθμητους αγνοούμενους
της δικτατορίας). Για την ιστορία, ο
Νέστορ Κίρχνερ, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία
της χώρας μετά την τραυματική της
χρεοκοπία, άνοιξε ξανά το φάκελο του
Χόρχε Βιντέλα. Η χάρη που του είχε δώσει
ο Μένεμ κρίθηκε αντισυνταγματική και
τον Δεκέμβριο του 2010 ο πρώην δικτάτορας
καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για
εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και
παρέμεινε στη φυλακή μέχρι το τέλος της
ζωής του.
Το μυθιστόρημα του
Φερέ αφηγείται όλα αυτά τα πραγματικά
γεγονότα, εντάσσοντάς τα μέσα στην
πλοκή. Οι σκηνές βασανισμού στα κολαστήρια
της δικτατορίας είναι τόσο σκληρές, που
πυροδοτούν στον αναγνώστη έναν απίστευτο
θυμό. Δεν μπορείς να αφήσεις το βιβλίο
από τα χέρια σου, όχι μόνο γιατί θες να
δεις την εξέλιξη της ιστορίας, αλλά
γιατί αποζητάς τη δικαίωση των ηρώων.
Κεντρικό πρόσωπο η
Ζανά, μια Ινδιάνα της φυλής Μαπούτσε.
Έχοντας η ίδια βιώσει τον παραλογισμό,
το ρατσισμό και τη σκληρότητα αυτού του
κόσμου, αφού η οικογένειά της εκδιώχθηκε
βίαια από τη γη της, κατέφυγε στο Μπουένος
Άιρες της οικονομικής κρίσης για να
σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών. Για
να επιβιώσει αναγκάστηκε να γίνει πόρνη
και να ζήσει στο δρόμο. Χρόνια μετά,
έχοντας πλέον γίνει γλύπτρια, μένει σε
μια παλιά καταπατημένη αποθήκη που έχει
μετατρέψει σε ατελιέ. Εκεί φτιάχνει
γιγαντιαία μεταλλικά γλυπτά και περνάει
το χρόνο της κάνοντας παρέα με δύο
τραβεστί. Η περιπέτεια αρχίζει όταν ένα
βράδυ το πτώμα της Λους, της μία εκ των
δύο τραβεστί, βρίσκεται ευνουχισμένο
στο λιμάνι. Η Ζανά και η Πάουλα απευθύνονται
στην αστυνομία, αλλά μη μπορώντας να
βγάλουν άκρη ζητούν τη βοήθεια ενός
ιδιωτικού ντετέκτιβ, του Ρουμπέν
Καλδερόν.
Ο Ρουμπέν, γιος ενός
ποιητή που βασανίστηκε από τη δικτατορία
για τις αριστερές ιδέες του και αυτοκτόνησε
στο κελί του, έχει αφιερώσει τη ζωή του
στις έρευνες για τον εντοπισμό ανθρώπων
που αγνοούνται από εκείνη την περίοδο.
Αρχικά, αρνείται να βοηθήσει τη Ζανά να
βρει το δολοφόνο της φίλης της, αφού η
υπόθεση δεν δείχνει να έχει σχέση με τα
πολιτικά εγκλήματα που συνηθίζει να
αναλαμβάνει. Στη συνέχεια όμως ερευνώντας
την εξαφάνιση μιας πλούσιας, νεαρής
γυναίκας, πέφτει πάνω στην Ινδιάνα. Οι δυο
υποθέσεις δείχνουν να έχουν πολλά κοινά.
Οι ήρωες θα έρθουν κοντά και μαζί θα
προσπαθήσουν να ξετυλίξουν το νήμα ενός
κουβαριού που τους οδηγεί πίσω στην
πρόσφατη ιστορία της πολύπαθης Αργεντινής.
Υ.Γ. Το βιβλίο, μετά τις
200 σελίδες, διαβάζεται σε μία νύχτα. Η
πλοκή είναι καταιγιστική. Οι περιγραφές
είναι έξοχες. Το Μαπούτσε όμως σε κάνει
να το αγαπήσεις όχι μόνο γιατί σε κρατά
σε διαρκή αγωνία, αλλά εξαιτίας των
ηρώων του. Και οι δύο είναι υπέροχοι!
Τόσο, που λυπάσαι πραγματικά να τους
αποχωριστείς.
Lou δεν ξέρω αν το βιβλίο είναι τόσο καλό, αλλά το κείμενο σου με έπεισε να του αφιερώσω το βδομαδιάτικο μου!
Διάβασα το βιβλίο γιατί μου κίνησες την περιέργεια. Ήταν 100 φορές καλύτερο απ' ό,τι μπορούσα να φανταστώ. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που έζησα ένα βιβλίο τόσο έντονα και αγάπησα τους χαρακτήρες του τόσο ζωντανά. Μετά το τέλος του βιβλίου έμεινα με ένα αλλόκοτο συναίσθημα λύτρωσης. Έχεις δίκιο, οι χαρακτήρες είναι τόσο μοναδικοί που λυπάσαι να τους αποχωριστείς.
Νομίζω η λέξη συγκλονιστικό είναι λίγη για ένα τέτοιο βιβλίο είχα χρόνια να βουρκώσω..!
Όντας έπι πολλά χρόνια φανατικής θαυμάστρια της Αργεντίνικης Κουλτούρας και Ιστορίας μπορώ να πω ότι ντρέπομαι που δεν γνώριζα ότι έχει γραφτεί ένα τόσο ενδιαφέρον βιβλίο. Δυστυχώς τα μαύρα εκείνα χρόνια της Χούντας έχουν σημαδέψει τον λαό της Αργεντινής τόσο βαθειά, ώστε πλήθος καλλιτεχνών (κυρίως σεναριογράφοι) να καταπιάνονται πολύ συχνά με αυτούς τους βασανισμούς, τις εκτελέσεις, τις εξαφανίσεις 40.000 περίπου ανθρώπων και των απαγωγών 500 περίπου μικρών παιδιών (ακόμα και νεογέννητων) που διεπράχθησαν από το 1976 μέχρι το 1983.
Θα κάνω μια απόπειρα μήπως βρω και αγοράσω την Αργεντίνικη Έκδοση κι αν όχι θα διαβάσω σίγουρα την Ελληνική.
Υ.Γ. Μιας και αναφέρθηκες στην κατηγορία των αστυνομικών μυθιστορημάτων θα σου πρότεινα με χαρά να διαβάσεις το "Παιδί 44" του Τομ Ρομπ Σμιθ. Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα επί εποχής της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν, περιγράφει την προσπάθεια ενός αξιωματικού της Κρατικής Ασφάλειας να εξιχνιάσει μια σειρά φόνων μικρών παιδιών (που διαπράττονται από έναν κατά συρροή δολοφόνο), πηγαίνοντας ενάντια σε ένα Καθεστώς που ορίζει ότι "το έγκλημα δεν υφίσταται". Είναι μακράν το πιο αγαπημένο μου βιβλίο και προσωπικά το θεωρώ ένα από τα καλύτερα βιβλία αστυνομικής λογοτεχνίας που έχουν γραφτεί ποτέ.
Γιατι ειναι γραμμενο με δασειες και περισπωμενες.
Ε-ξαι-ρετικο!Ειναι το καλυτερο,απο τα 3-4 του,που κυκλοφορουν.