Lou ...Read

Ο Έντουαρτ Χόπερ (1882-1967) είναι ο πιο αγαπημένος μου Αμερικανός ζωγράφος. Η αναδρομική έκθεση στο Grand Palais, η οποία είναι αφιερωμένη στο έργο του, δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί μια υπέροχη αφορμή για μια μικρή απόδραση στο Παρίσι.

Η έκθεση χωρίζεται σε δύο μέρη: Στο πρώτο παρουσιάζονται τα πρώιμα έργα του ζωγράφου από τις αρχές του 20ου αιώνα (1900-1924), στα οποία συμπεριλαμβάνονται και εκείνα που φιλοτέχνησε όταν ζούσε στην Πόλη του Φωτός. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζονται τα έργα (1924-1966) με τα οποία έγινε διάσημος. Πίνακες που απεικονίζουν με ρεαλισμό το κλίμα του μεσοπολέμου αλλά και το αμερικανικό όνειρο της δεκαετίας του '50. Ο Χόπερ αφηγείται σαν συγγραφέας ιστορίες δωματίων στη Νέα Υόρκη.

Κάθε πίνακάς του ζωγράφου είναι ένα ολόκληρο νουάρ μυθιστόρημα που θα ζήλευε ο Ζορζ Σιμενόν ή ο Τζέιμς Ελρόι. Αυτός είναι ο λόγος που η ματιά του Χόπερ με μαγεύει. Αδύνατον να διαβάσω βιβλία και των δύο χωρίς να φέρω στο νου το θρυλικό έργο Nighthawks (1942) που απεικονίζει ένα ζευγάρι αργά τη νύχτα σε κάποιο μπαρ στο Μανχάταν. Πόσες διαφορετικές ιστορίες θα μπορούσαν να ξεκινήσουν ή να καταλήξουν σε αυτόν τον πίνακα; Κάθε φορά που τον χαζεύω ονειρεύομαι ξενοδοχεία και παράνομους εραστές, διψασμένα φιλιά, τσαλακωμένα σεντόνια, καπέλα, γραβάτες και μεταξωτά κομπινεζόν ριγμένα άτσαλα στη μοκέτα. Βλέπω αναμμένα τσιγάρα στο ημίφως, παράθυρα που βάφονται κόκκινα από τα νέον του δρόμου, δειλά αγγίγματα ανθρώπων που ξέρουν πως σε λίγο θα αποχωριστούν, ίσως για πάντα. Κι η μουσική: τζαζ. Σαν ήχος που ξετρυπώνει από το παρελθόν, μπλεγμένος με το θόρυβο από την ηλεκτρική σκούπα της καμαριέρας στο διάδρομο και με τα κορναρίσματα από την Greenwich Avenue.