Lou ...Read

Μεταξύ μαύρου και άσπρου

Κανονικά τα όνειρα θα έπρεπε να είναι ασπρόμαυρα, σαν τις παλιές ταινίες.

Λες και βγήκαν από φωτογραφίες του 1950: Βραδινές βόλτες και φιλιά σε πλακόστρωτα στενά, στα κρυφά. Σαν θερινά σινεμά που παίζουν την Casablanca. Με παγωμένες γρανίτες και τυχαία αγγίγματα στο σκοτάδι. Κατάλευκα μεσημέρια σε σκιερά σπίτια, δροσερά, με μισάνοιχτα στόρια για να τρυπώνει ο ήλιος. Με λευκούς καναπέδες και αφράτα μαξιλάρια, μαύρα ποτήρια και κουρτίνες από γάζα που ανεμίζουν στο ελαφρύ αεράκι. Αυτοκίνητα που κυλάνε στην άσφαλτο. Δεντρά που ζωγραφίζουν με τα κλαδιά τους σχήματα στον ουρανό. Ποδήλατα που τρέχουν στο απογευματινό φως. Καλοκαιρινά πάρτι στον κήπο και κυριακάτικα, χειμωνιάτικα πρωινά στην παραλία.

Μεταξύ άσπρου και μαύρου παίζεται για μένα όλο το παιχνίδι: Στο κενό ανάμεσα στους δείκτες του ρολογιού. Μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Εκεί στο λευκό περιθώριο του χαρτιού, στο βιβλίο που είναι η ζωή μας, χορεύουν τα όνειρα σαν λέξεις βουτηγμένες σε μαύρο μελάνι. Λέξεις που δεν γράφονται, αλλά γράφουν στο μυαλό για καιρό.

10:55 π.μ. No Tag 0 PERMALINK

Μια πόλη που βρίσκει το φως στα τυφλά

Δυο τρία ανθισμένα κλαδιά στο βάζο, παιδικά cupcakes, τραγούδια που σε ταξιδεύουν σε γιαπωνέζικους κήπους, βόλτες με το ποδήλατο στη λιακάδα, ένα διάλειμμα για καφέ με φίλους... Και φυσικά καινούρια βιβλία. Μικρές ανοιξιάτικες απολαύσεις που κάνουν τη ζορισμένη πια πόλη, με τις σιδερόφραχτες πλατείες και τα λουκέτα παντού, να δείχνει πολύχρωμη. Έστω και για λίγο. Μια πόλη σαν παιδική ζωγραφιά, με τις πολυκατοικίες βαμμένες με κηρομπογιές, κάθε όροφος κι άλλο χρώμα. Σαν το εξώφυλλο στο μυθιστόρημα «Η γενιά του Μπλακ Άουτ» του Σπύρου Παλούκη (από τις -μικρές, αλλά πολύ δημιουργικές- εκδόσεις Το Μαγικό Κουτί & Fata Morgana).

Δεν ξέρω τίποτα γι' αυτό το βιβλίο, πέρα από το ότι έχει ένα τέλειο εξώφυλλο που όταν το βλέπεις σου ανοίγει η καρδιά και από το βασικό story στο οπισθόφυλλο:

«Μια μεγαλούπολη. Κατακαλόκαιρο. Μπλακ άουτ. Το ρεύμα κόβεται. Καμία ενημέρωση, καμία πειστική εξήγηση, και καμία επίσημη πληροφόρηση για το πότε θα ξανάρθει. Κι όσο περνούν οι μέρες ο χρόνος αρχίζει να κυλάει ξανά στον ενεστώτα. Οι ρυθμοί χαλαρώνουν οι άνθρωποι μιλούν στον διπλανό τους κι όχι στο κινητό. Με την τηλεόραση κλειστή, οι οικογένειες βρίσκουν χρόνο να ξανασμίξουν. Ανακαλύπτουν ξανά το διάβασμα. Πλήθη εισρέουν με ευλάβεια σε μπορχεσιανές βιβλιοθήκες. Χάνονται στο εσωτερικό τους εξερευνώντας σκονισμένους τόμους υπό το φως των κεριών. Ταυτόχρονα, ελλοχεύει το χάος. Ομάδες αγανακτισμένων αστών σπάνε βιτρίνες και καίνε κτήρια. Αστυνομικά ελικόπτερα βουίζουν. Σκάνε δακρυγόνα. Γίνονται μικροκλοπές. Η έννομη τάξη καταστρατηγείται. Οι άνθρωποι ξεσπούν τη μανία τους στις βιτρίνες, σε κάδους σκουπιδιών, σε καζίνο. Και στην περίλαμπρη μητρόπολη της πρωτεύουσας, με θλιβερή επισημότητα, γίνονται λιτανείες για να ξανάρθει το φως. Σ' αυτές τις συνθήκες, της σχόλης και της καταστροφής, της χαράς και της απόγνωσης, στην παροπλισμένη μεγαλούπολη, θα γνωριστούν ο Ανέστης και η Ζωή. Εκείνη, κυνηγημένη από το παρελθόν. Εκείνος, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον εαυτό του. Και...»

Φωτογραφία από το εξώφυλλο του βιβλίου ανέβασε χθες η φίλη μου η Χρύσα από το Twitter (έχει αυτό το πολύ ωραίο blog inspirationpage.wordpress.com) και αμέσως μου έκανε κλικ για να το αναζητήσω. Πρόκειται για μια αλληγορία της κρίσης: το μπλακ άουτ, η πόλη που διαλύεται, οι άνθρωποι που παλεύουν να κινηθούν μέσα στο χάος και είτε ανακαλύπτουν το φως στο σκοτάδι είτε συμμαχούν με ό,τι χειρότερο κρύβουν μέσα τους αφήνοντας τις σκιές να τους καταπιούν.

Δεν ξέρω αν θα μου αρέσει, τελικά. Θα το αρχίσω απόψε και θα σας πω. Ξέρω μόνο πως σήμερα που βγήκα βόλτα για να το αγοράσω, μου έφτιαξε το κέφι.

Υ.Γ. Έχω κολλήσει με το remix του τραγουδιού Yoake No Scat (Melody for a New Dawn) της Saori Yuki από τις Marsheaux. Και το μυαλό κατρακυλάει διαρκώς στους γιαπωνέζικους κήπους που λέγαμε.

10:46 μ.μ. Μυθιστορημα 1 PERMALINK

Μεσημέρι προς απόγευμα...

Διαβάζοντας στη σκιά. Με το δροσερό αεράκι φορτωμένο γεμάτο μυρωδιές να ανεμίζει τις κουρτίνες. Ξαπλωμένος στη βεράντα, με βιβλία, φρούτα και παγωμένες βυσσινάδες στην κανάτα. Στην απόλυτη σιωπή. Να ακούγονται μόνο οι σελίδες που γυρνούν και τα πουλιά που τιτιβίζουν κρυμμένα στα δέντρα. Το βράδυ, χαρτιά με τους φίλους στο ημίφως. Fingerfood και cocktails στο δίσκο. Συζητήσεις στα σκοτάδια. Μουσικές... Μυστικά και εξομολογήσεις που «λοξοδρομούν προς τ' άστρα». Κουβέντες μέχρι να σβήσουν τα κεριά στα φανάρια. Διηγήσεις. Ιστορίες από βιβλία και ιστορίες της ζωής. Να μπλέκονται τόσο, που να μην θυμάσαι πια τι είναι αλήθεια και τι διάβασες.

3:54 μ.μ. No Tag 3 PERMALINK

Paris VS New York: Παιχνίδι αντιθέσεων

Σε λίγες ημέρες έχω τα γενέθλιά μου. Δεν τα γιορτάζω ποτέ. Μου παίρνω όμως πάντα δώρο. Φέτος παρήγγειλα από το Amazon ένα πολύ ωραίο βιβλίο που παρουσιάζει με καταπληκτική εικονογράφηση τις διαφορές στη φιλοσοφία, το στυλ, την ιστορία και την καθημερινότητα των δύο πιο αγαπημένων μου μητροπόλεων: του Παρισιού και της Νέας Υόρκης. Το βιβλίο «Paris VS New York» του graphic designer Vahram Muratyan βασίζεται στο blog parisvsnyc.blogspot.com το οποίο έγινε πολύ γρήγορα δημοφιλές, ξεπερνώντας το 1,5 εκατομμύριο pages views μέσα σε λίγους μήνες. Τα μοντέρνα σκίτσα του που έκαναν διάσημο το διαχειριστή του, αλλά και πολλά καινούρια που δεν έχουν εμφανιστεί, συγκεντρώθηκαν σε αυτό το βιβλίο, το οποίο περιμένω με χαρά να φτάσει κάθε πρωί στο γραφείο. Δείτε εδώ μερικά από τα αγαπημένα μου ζευγάρια που φωτογραφίζουν με πολύ έξυπνο τρόπο τις αντιθέσεις των δύο πόλεων: