«Πλάστε όπως σας αρέσει τη φανταστική ιστορία σας μ' εμένα. Αλλά εγώ δεν θα σας βοηθήσω αν και το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να αποσύρω τη μορφή μου. Δεν θα με ξαναδείτε. Με δυσκολία με κόπο που όσο πάει θα μεγαλώνει η μνήμη σας θα αγωνιά. Θα αγωνίζεται να ξαναφτιάξει τη μορφή μου το πρόσωπό μου το σώμα μου. Έχω ακούσει αλλά το ξέρω κι από τον εαυτό μου πως η μνήμη μας χάνει πολύ γρήγορα και πριν απ' όλα τα άλλα χάνει τις μορφές εκείνων που αγαπήσαμε. Δεν είναι παράδοξο; Η εικόνα μου στη μνήμη σας θα έχει πια τρυπήσει και θα ξεφεύγω από τις τρύπες κι εσείς με αγωνία με πόνο. Θα προσπαθείτε να κρατήσετε ακέραια όλα μου τα μέλη όμως αυτά θα χάνονται θα γλιστράν μέσα από τα δάχτυλά σας ώσπου τίποτε πια να μη μείνει μέσα σας από τη μορφή μου από μένα».
Γιώργος Χειμωνάς, Ο εχθρός του ποιητή (σελ. 20)
Σαν τα πρόσωπα που ερωτευθήκαμε. Σαν εκείνα που χάσαμε για πάντα. Σαν τους ήρωες στα βιβλία που διαβάσαμε. Πρόσωπα φτιαγμένα από σπασμένες εικόνες της μνήμης, σαν τα κομμάτια ενός θρυμματισμένου καθρέφτη που παραμορφώνουν και εκφυλίζουν ό,τι αγαπήσαμε πιο πολύ. Οι πίνακες της Γαλλίδας ζωγράφου Francoise Nielly μου φέρνουν στο μυαλό όλους εκείνους τους απεγνωσμένους ήρωες της λογοτεχνίας, τους αιώνια ερωτευμένους που παλεύουν να αναμετρηθούν με τη λήθη, το χρόνο ή και ακόμα με την πραγματικότητα του άλλου. Μου θυμίζουν τη μάταιη προσπάθεια του ερωτευμένου Βέρθερου να προστατεύσει με κόπο την εξιδανικευμένη εικόνα της Λόττε που λάτρευε μέχρι θανάτου (Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου, Γκαίτε, εκδόσεις Άγρα). Τον Χούμπερ Χούμπερτ που κρατιόταν με νύχια και με δόντια -συλλέγοντας φετιχιστικά μικρά σπαράγματα της μνήμης του- να μην χάσει την αθώα μορφή της Λολίτας (Λολίτα, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, εκδόσεις Ερατώ). Τον Φλορεντίνο Αρίσα, ο οποίος πέρασε μια ζωή στην αναμονή, συναισθηματικά ανάπηρος, κυνηγώντας τη μορφή της Φερμίνα που αγαπούσε από παιδί (Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, εκδόσεις Λιβάνη). Τις αναμνήσεις του κοριτσιού από τον Εραστή της Βόρειας Κίνας (Μαργκερίτ Ντυράς, εκδόσεις Εξάντας): τον έρωτα, την απόγνωση, το φόβο, και όλο τον πόθο του κόσμου για έναν άντρα, από τον οποίο τελικά δεν συγκράτησε τίποτα πέρα από μια θολή εικόνα του στο κρεβάτι.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μόλις είδα τα έργα της Francoise Nielly σκέφτηκα ότι είναι πρόσωπα που κάποιος τα ερωτεύθηκε και με το πέρασμα του χρόνου θυμάται την ένταση, την παραφορά, τον πόθο που ένιωθε γι' αυτά, αλλά χωρίς να μπορεί να εστιάσει στα αληθινά χαρακτηριστικά τους. Οι λεπτομέρειες σβήνουν, ξεφτίζουν, μπερδεύονται σαν τα χρώματα στην παλέτα της ζωγράφου. Γλιστρούν, αλλοιώνοντας την αρχική μορφή.
Υ.Γ. Για να δείτε όλα τα έργα της ζωγράφου Francoise Nielly κάντε κλικ εδώ.
Τα πρόσωπα που ερωτευτήκαμε δεν υπάρχουν. Τα πρόσωπα που ήταν υπάρχουν.
Επειδή βρίσκομαι σε... ποιητική διάθεση, σκέφτηκα να πω μια καλημέρα μ' ένα ποίημα:
ΡΟΔΑ ΑΕΙΘΑΛΗ
Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
στα λόγια που έφτασαν έστω αργά
στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.
Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι` αυτές
ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμα τους
ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.
Τίτος Πατρίκιος, «Η αντίσταση των γεγονότων»
κ.κ.