Σέρλοκ Χολμς δεν είχα
διαβάσει ποτέ. Είπα να ξεκινήσω από Το
σκυλί των Μπάσκερβιλ (Σέρλοκ Χολμς -
τόμος Β, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες), πριν
πάω στο θέατρο Αμιράλ να δω την κωμική
διασκευή του διάσημου μυθιστορήματος
του σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Παράλληλα
αγόρασα και το ομότιτλο κόμικ των I.N. Tζ.
Κάλμπαρντ και Ίαν Έτζιντον (εκδ. Μεταίχμιο)
που βασίζεται στο βιβλίο. Και τα δύο
ήταν απολαυστικά. Τόσο, που φρόντισα να
προμηθευτώ και τους τέσσερις πολυτελείς
τόμους των εκδόσεων Σύγχρονοι Ορίζοντες,
όπου είναι συγκεντρωμένες όλες οι
υποθέσεις του Σέρλοκ Χολμς.
Το σκυλί των Μπάσκερβιλ
είναι μια μυστηριώδης ιστορία που
παραμένει φρέσκια και ενδιαφέρουσα,
ακόμα κι αν έχει περάσει ένας αιώνας
και μια δεκαετία από την εποχή που
γράφτηκε (1902). Η δράση, βεβαίως, δεν είναι
καταιγιστική όπως σε ένα σύγχρονο
σκανδιναβικό, αστυνομικό θρίλερ που
σου κόβει την ανάσα με τις ανατροπές
και την πλοκή του, όμως σε κρατάει σε
αγωνία. Το κλασικό βρετανικό, αστυνομικό
μυθιστόρημα σε οδηγεί στη λύση αργά και
μεθοδικά. Και τελικά σε μαγεύει όπως το
ταξίδι με ένα παλιό τρένο, το οποίο περνά
από σκοτεινά πέτρινα τούνελ και διασχίζει
καταπράσινες κοιλάδες με λίμνες και
ερειπωμένα μεσαιωνικά χωριά, όπου
βασιλεύουν οι δοξασίες και τα φαντάσματα
του παρελθόντος. Τόσο η αγγλική εξοχή
με την απόκοσμη ομίχλη που βγαίνει αργά
από τα τα δάση και τυλίγει τους επιβλητικούς
πύργους, όσο και οι βροχεροί δρόμοι του
Λονδίνου στις αρχές του περασμένου
αιώνα με τα βικτωριανά κτίσματα γεμάτα
θρύλους, είναι το ιδανικό, ατμοσφαιρικό
σκηνικό για τις πιο απολαυστικές
περιπέτειες.
Σ΄ αυτήν την ιστορία,
ίσως την πιο γνωστή του Άρθουρ Κόναν
Ντόιλ, ο περιβόητος Σέρλοκ Χολμς καλείται
να λύσει το γρίφο ενός μυστηριώδους
θανάτου με μεταφυσικό χαρακτήρα. Ο σερ
Τσαρλς Μπάσκερβιλ, ιδιοκτήτης ενός
παλιού πύργου στο Ντεβονσάιρ, βρίσκεται
νεκρός στο βάλτο λίγο έξω από το κτήμα
του. Ο στενός φίλος του, ο δόκτωρ Τζέιμς
Μόρτιμερ, διαχειριστής της διαθήκης
του, επισκέπτεται το διάσημο ντετέκτιβ
για να του αποκαλύψει ότι ο θάνατος του
άνδρα που φαινομενικά προήλθε από
φυσικά αίτια (ανακοπή καρδιάς) οφείλεται
σε μια παλιά δοξασία: Την κατάρα των
Μπάσκερβιλ. Σύμφωνα με ένα θρύλο της
περιοχής όλοι οι απόγονοι του σερ Χιούγκο
Μπάσκερβιλ, οι οποίοι κληρονομούν τον
τίτλο του και τον πύργο όπου ζούσε το
1742, είναι καταδικασμένοι να βρουν τραγικό
θάνατο όπως εκείνος από ένα βιβλικό
τέρας. Το διαβολικό πλάσμα κυκλοφορεί
στο βάλτο με τη μορφή ενός γιγαντιαίου
σκύλου που έχει κόκκινα μάτια και βγάζει
φωτιές από το στόμα και κυνηγάει όποιον
έρχεται να ζήσει στο στοιχειωμένο πύργο.
Οι κάτοικοι του χωριού ισχυρίζονται
ότι έχουν δει μέσα στην ομίχλη της νύχτας
το κτήνος να αλυχτάει στα τρομακτικά
μονοπάτια του βάλτου διψώντας για αίμα,
ενώ οι ανατριχιαστικοί βρυχηθμοί του
ακούγονται σε όλο το δάσος ακόμα και
κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Ο Σέρλοκ Χολμς
αμφιβάλλοντας για τη μεταφυσική διάσταση
που δίνουν οι μάρτυρες στο θάνατο του
πλούσιου γείτονά τους, αναλαμβάνει να
βρει την άκρη του νήματος. Και να ρίξει
φως στην ύποπτη συμπεριφορά του
μπάτλερ, να αποκαλύψει το ρόλο μιας
μυστηριώδους γυναίκας, αλλά και να
ξεσκεπάσει μια σατανική σκευωρία. Οι
σκηνές στο βάλτο είναι συγκλονιστικές,
όπως και οι περιγραφές του ζοφερού
τοπίου. Ενώ, απολαυστική είναι, ακόμα
περισσότερο κι από την ίδια την επίλυση
του γρίφου, η σκηνή της βιβλιοθήκης
(υπάρχει σε κάθε κλασικό, αγγλικό
αστυνομικό μυθιστόρημα) όπου ο bon viveur
ντετέκτιβ, φορώντας μια καλοραμμένη,
ολόμαλλη ρόμπα και απολαμβάνοντας το
μαλτ ουίσκι του πλάι στη φωτιά, εξηγεί
αναλυτικά στον πιστό του φίλο Γουάτσον
όλες τις μικρές λεπτομέρειες της υπόθεσης
και απαντά σε όλα τα ερωτηματικά του
αναγνώστη.
Πρόσφατα ανακάλυψα το blog και μου αρέσει πάρα πολύ. Καταπληκτική δουλειά!
"Το σκυλί των Μπάσκερβιλ" το είχα διαβάσει πριν από χρόνια. Αν και αγαπημένος μου ντετέκτιβ παραμένει ο Ηρακλής Πουαρό, εξακολουθεί να είναι ένα από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει.
Αγαπημένος πάντα ο Σέρλοκ! Τον διαβάζω συνέχεια, και δυο και τρεις φορές. Η σκηνές, δε, όπου αποκαλύπτει τα πάντα στο τέλος, είναι ανεπανάληπτες.
(μπορείς να δεις και μια άλλη περιπέτεια του Χολμς που διάβασα τελευταία : http://thalis-istologio.blogspot.gr/2012/12/alexis-lecaye_28.html )