Αυτή η φωτογραφία είναι
από τις πιο αγαπημένες μου. Αφράτα λευκά
μαξιλάρια σαν σύννεφα και πολλά βιβλία...
Μια εικόνα που ενσαρκώνει την ερωτική
σχέση που έχω με το διάβασμα. Δεν είναι
τυχαίο που επέλεξα να τοποθετήσω μια
σειρά από ράφια δίπλα στο κρεβάτι μου.
Μια άτακτη βιβλιοθήκη με διπλές και
τριπλές σειρές, με τους τίτλους μπερδεμένους
σε στοίβες που αλλάζουν θέση σχεδόν
καθημερινά... Ένα μικρό χάος μέσα στο
οποίο βυθίζομαι κάθε φορά που ψάχνω ένα
συγκεκριμένο βιβλίο. Κι όταν το βρίσκω,
τι ηδονή!
Τα βιβλία είναι το πρώτο
πράγμα που κοιτώ όταν ξυπνώ και το
τελευταίο πριν κοιμηθώ. Κι αν καμιά φορά
δεν με παίρνει ο ύπνος, είναι εκεί, σαν
υπόσχεση ότι το κενό που καιροφυλακτεί
για να με βρει ανίσχυρο μέσα στην άγρια
νύχτα, μπορεί να γεμίσει με λέξεις, με
ιστορίες που θα με ταξιδέψουν... Όσο
μπορώ να διαβάζω, λέω, είμαι ασφαλής.
Θα υπάρχει μια έξοδος κινδύνου, μια
σκάλα διαφυγής. Όχι για να κρυφτώ. Για
να θωρακιστώ. Παράλληλες πραγματικότητες
που μου δίνουν την ευελιξία να
αποστασιοποιούμαι και να χειρίζομαι
τη ζωή με τον τρόπο που μου πάει πιο
πολύ.
