Lou ...Read

Με λένε Lou και δεν είμαι (καθόλου) καθαρός.

Λίγο πριν το Πάσχα αγοράζοντας Τα Γεράκια της Χίλαρι Μαντέλ και τον Ανδαλουσιανό φίλο του Αλεξάντερ Σόντερμπεργκ αποφάσισα πως αυτά θα ήταν τα τελευταία βιβλία που θα έπαιρνα. Τουλάχιστον για λίγο καιρό. Αποτοξίνωση. Έχω βιβλία για τα επόμενα δύο χρόνια, άρα καλό θα ήταν να σταματήσω να αγοράζω καινούρια.

Για να ενισχύσω το μέτωπο της αντίστασης έφτιαξα μερικές ωραίες λίστες με τα αδιάβαστα που έχω στις βιβλιοθήκες μου και δεν βλέπω την ώρα να τα αρχίσω. Σκανάρω: Κασάρες, Σιμενόν, Μανκέλ, Όστερ, Νέσμπο, Φλιν, Άτγουντ, Θορώ... Σταχυολογώ μερικά από αυτά που βλέπω τώρα στα ράφια πλάι στο κρεβάτι. Ο Μεσσίας του Γκορ Βιντάλ, το Μακρινό Αστέρι του Μπολάνιο, η τριλογία του Λέιφ Πέρσον για τη δολοφονία του Ούλοφ Πάλμε, Οι σταρ του Έντγκαρ Μορέν, το Catch 22 του Τζόζεφ Χέλερ, ο Εκκλησιαστής των Wu Ming, η Νεκρή Ευρώπη του Χρήστου Τσιόλκα, το '55 του Θωμά Κοροβίνη, το Σώμα με σώμα του Ηλία Μαγκλίνη, ο Δοκτωρ Πασαβέντο του Ενρίκε Βίλα-Μάτας, ο Άνθρωπος χωρίς ιδιότητες του Ρόμπερτ Μούζιλ, η Τριλογία του Φασισμού του Κάρλο Λουκαρέλι... Ένα σκασμό βιβλία. Τόσα κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα. Τα βλέπω και μου φτιάχνουν το κέφι. Κι όσο τα βλέπω τόσο σκέφτομαι σεζλόνγκ στη σκιά, διαβάσματα και βουτιές σε κρυστάλλινα νερά, σελίδες γεμάτες άμμο, τσαλακωμένες απ' την αλμύρα της θάλασσας.

Την Τρίτη πέρασα σαδιστικά μπροστά από 5 βιβλιοπωλεία για να με δοκιμάσω. Δεν υπέκυψα. Γύρισα σπίτι χωρίς να έχω αγοράσει ούτε ένα βιβλίο. Τις επόμενες τρεις μέρες τα ίδια. Ήμουν 21 μέρες καθαρός!

Χθες βράδυ, επιστρέφοντας από τα γραφεία, μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο για να χαζέψω. Δεν θα αγόραζα τίποτα. Ήμουν πολύ σίγουρος για τον εαυτό μου. Τελικά έφυγα με δύο σακούλες: 3 κόμικ (Palaistine του Joe Sacco {το είχα αγοράσει ξανά από το Comicdom αλλά το χάρισα σε μία φίλη}, Kiki de Montparnasse των Calet & Bocquet, Χαιρετίσματα από τη Σερβία του Αλεξάνταρ Ζόγκραφ) και 4 μυθιστορήματα (Ζ - a novel of Zelda Fitzgerald της Therese Anne Fowler, o Ύπατος της Σμύρνης της Σωτηρίας Μαραγκοζάκη, ο Ζωγράφος του Μπελογιάννη του Νίκου Δαββέτα και το Απαραίτητο Φως της Ντορίνας Παπαλιού). Αυτοκυριαρχία μηδέν. Ο μισός μου εαυτός πανηγυρίζει ευτυχισμένος και ο άλλος μισός έχει λουφάξει.

Υ.Γ. Σαν να μην μας έφταναν όλα, έχουμε και την Έκθεση Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως μέχρι τις 9 Ιουνίου. Ένας Θεός ξέρει πόσο γουστάρω να σουλατσάρω εκεί!