Tα βιβλία της Πατρίτσια
Χάισμιθ μου αρέσουν γιατί έχουν μια
ένταση που κλιμακώνεται αργά και σταθερά.
Σαν το βήμα ενός ανθρώπου που αντιλαμβάνεται
ότι τον παρακολουθούν και αρχίζει να
περπατά όλο και πιο βιαστικά. Ο περίπατος
γίνεται τρέξιμο όσο πλησιάζει το φινάλε.
Το Κρυφτό με το θάνατο
(εκδ. Ροές – μτφ. Βασίλης Πουλάκος –
Τhose who walk away) είναι ένα χαρακτηριστικό
παράδειγμα. Ολόκληρο το μυθιστόρημα
είναι μια ατμοσφαιρική βόλτα στα στενά
της Βενετίας. Μια βόλτα όμως που ενέχει
κινδύνους.
Ήρωες είναι δύο
Αμερικανοί: Ο Ρέι Γκάρετ και ο πεθερός
του Έντουαρντ Κόουλμαν. Ο δεύτερος, ένα
επιτυχημένο στέλεχος επιχείρησης που
εγκατέλειψε τη ζωή του στην Αμερική κι
αναζήτησε την τύχη του ως ζωγράφος στην
Ευρώπη, δεν μπορεί να ξεπεράσει την
πρόσφατη αυτοκτονία της κόρης του.
Θεωρεί υπεύθυνο για το θάνατό της το
σύζυγό της και προσπαθεί να τον εκδικηθεί.
Ο Γκάρετ, ένα μήνα μετά το τραγικό συμβάν
επισκέπτεται τον πεθερό του στη Ρώμη,
για να του εξηγήσει ότι είναι αθώος.
Είχε προσφέρει μια ξένοιαστη ζωή στην
Πέγκι. Δεν της έλειπε τίποτα. Ήταν ένα
χρόνο παντρεμένοι κι απολάμβαναν ακόμα
έναν παρατεταμένο μήνα του μέλιτος στη
Μαγιόρκα. Ο Ρέι Γκάρετ, κληρονόμος μιας
μεγάλης περιουσίας, είχε τη δυνατότητα
να προσφέρει στη νεαρή γυναίκα του ένα
σπίτι πλάι στη θάλασσα και μια ανέμελη
καθημερινότητα χωρίς σκοτούρες. Η μόνη
τους υποχρέωση ήταν να μαζεύουν ήλιο
στις ατέλειωτες αμμουδιές του νησιού.
Είχαν λεφτά, υπηρέτες, ελεύθερο χρόνο...
Όμως εκείνη πνιγόταν. Ένα απόγευμα ο
Ρέι επιστρέφοντας σπίτι τη βρήκε νεκρή
στην μπανιέρα. Η αστυνομία πείστηκε για
την αθωότητα του συζύγου της, έκλεισε
την υπόθεση, όμως ο Κόουλμαν ήταν βαθιά
πεπεισμένος ότι ο γαμπρός του δεν ήταν
αθώος.
Στην πρώτη τους συνάντηση
μετά την κηδεία της Πέγκι, ο πεθερός
πυροβολεί τον γαμπρό του, αλλά αστοχεί.
Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει ένα ανελέητο
κυνηγητό. Ο Ρέι Γκάρετ δεν τον καταδίδει
στην αστυνομία, γεννώντας στον αναγνώστη
αμφιβολίες για την αθωότητά του. Γιατί
δεν ζητά προστασία; Μήπως κρύβει κάτι;
Ο νεαρός άντρας ακολουθεί τον Κόουλμαν
στη Βενετία και μέσα στο χειμωνιάτικο,
γκρίζο σκηνικό αυτής της μαγικής,
απόκοσμης πόλης ξεκινούν οι δυο τους
ένα παιχνίδι στρατηγικής που θυμίζει
παρτίδα σκάκι. Κάθε κίνηση του ενός
δημιουργεί μια αλυσιδωτή αντίδραση και
οι ρόλοι κυνηγού και θηράματος διαρκώς
αντιστρέφονται.
Το βιβλίο βεβαίως είναι
μια ωδή στη Βενετία. Ένα location ιδανικό
για μια νουάρ ιστορία, με όλα αυτά τα
σκοτεινά σοκάκια, τα επιβλητικά κτίρια
χτισμένα θεατρικά μέσα στο νερό, τα
μικρά café
που βρίσκονται σε κάθε
γωνιά, τα εντυπωσιακά εστιατόρια και
ξενοδοχεία με τις μπαρόκ σάλες τους
λουσμένες στο φως ενός μεγάλου κρυστάλλινου
Baccarat πολυελαίου. Η μαγεία και η παρακμή.
Η υγρασία και η μυρωδιά του cappuccino,
εμποτίζουν κάθε σελίδα, κάνοντας την
ανάγνωση του βιβλίου απόλαυση.
Υ.Γ. Ανάλογου ύφους
είναι και το μυθιστόρημα Ψεύτρα Γλώσσα
(εκδ. Μεταίχμιο) του βιογράφου της
Πατρίτσια Χάισμιθ, του Άντριου Γουίλσον
(για το οποίο έχει γράψει το 2009 στo blog του ο Librofilo). Όπως στο βιβλίο της Χάισμιθ
έτσι και σ΄αυτό οι δύο ήρωες, ένας
ξεπεσμένος αριστοκράτης συγγραφέας
που ζει σε ένα φθαρμένο παλάτσο και ένας
νεαρός φοιτητής που αναλαμβάνει χρέη
βοηθού του, κυνηγούν ο ένας τον άλλον
όπως η γάτα το ποντίκι με φόντο το
χειμωνιάτικο σκηνικό της Βενετίας.
