Lou ...Read

Η Jane Austen διαβάζει Vogue

Ξύλινα παλιά τραπέζια, πορσελάνινα φλιτζάνια με αχνιστό καφέ ή τσάι, αφράτα μάφινς, τάρτες κολοκύθας και ανοιχτά βιβλία. Βικτωριανά σπίτια στην αγγλική εξοχή σαν αυτά που έχουμε αγαπήσει από τις ιστορίες του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ με τον Σέρλοκ Χολμς. Μονοπάτια μέσα στο δάσος που φέρνουν στο νου τους περιπάτους της Σεσίλια και του Ρόμπι Τέρνερ στην Εξιλέωση του Ίαν Μακ Γιούαν. Φορτωμένες βιβλιοθήκες και κομψά σεκρετέρ με στοίβες από αδιάβαστα μυθιστορήματα. Αναμμένα τζάκια και αναπαυτικές πολυθρόνες που θα λάτρευε η Μις Μαρπλ. Γωνιές για διάβασμα μπροστά από μεγάλα παράθυρα που μοιάζουν σαν να βγήκαν από ιστορίες της Τζέιν Όστεν. Βαγόνια τρένων που διασχίζουν τη Σκοτία. Φρεσκοκομμένα τριαντάφυλλα από τον κήπο. Βιβλιοπωλεία και παλιά καπηλειά στις παραθαλάσσιες περιοχές της βρετανικού νότου, καμπάνες στην Προβηγκία, φούρνοι στο Λονδίνο και υπέροχα στιγμιότυπα από μια ονειρεμένη country style κουζίνα. Αυτός είναι ο υπέροχος κόσμος της Jo Rodgers που ανακάλυψα λίγες ημέρες πριν στο Instagram. Η διαχειρίστρια του account @jo_rodgers, είναι μια Αμερικανίδα που από το 2010 ζει στην Αγγλία. Εργαζόταν στον εκδοτικό οίκο Random House και το τελευταίο διάστημα συνεργάζεται εξ αποστάσεως ως συντάκτρια με την αμερικανική Vogue. Οι φωτογραφίες της με ταξιδεύουν καθημερινά πίσω στο χρόνο, αφού καθεμία από αυτές μοιάζει σαν να έχει βγει από μυθιστόρημα του Γουίλκι Κόλινς.

2:16 μ.μ. Ταξιδια δωματιου 1 PERMALINK

Η Εβίτα στον Άδη

Η ζωή της ήταν σαν μυθιστόρημα. Ο θάνατός της σαν θρίλερ. Η νεκρή Εβίτα Περόν περιπλανήθηκε για 16 χρόνια, ακολουθώντας τις αλλαγές στην ταραγμένη πολιτικά Αργεντινή. Αυτή την περιπλάνηση της ταριχευμένης σορού της περιγράφει με πολύ ιδιαίτερο κινηματογραφικό τρόπο, ο οποίος θυμίζει θεατρικό έργο, ο σκηνοθέτης Πάμπλο Αγουέρο στην ταινία Η Εβίτα δεν κοιμάται πια εδώ (Eva no duerme).

Δυνατό φιλμ, με ατμοσφαιρική (σκληρή) φωτογραφία που εστιάζει στις ερμηνείες των ηθοποιών, στις εκφράσεις των προσώπων τους. O 39χρονος Αγουέρο εμπνεύστηκε από το μυθιστόρημα Σάντα Εβίτα του Tomás Eloy Martínez (εκδ. Ωκεανίδα).

Συγκλονιστική η σκηνή με την ανάκριση του δικτάτορα που περιγράφει πώς οι φιλελεύθερες ΗΠΑ μέσω της στήριξης στρατιωτικών καθεστώτων προσπαθούσαν να φιλελευθεροποιήσουν δια της βίας την Αργεντινή. Ειδικά το σημείο όπου ο δικτάτορας λέει ότι η δημοκρατία χρειάζεται όπλα για να επιβληθεί και ότι για να εξυγιανθεί η οικονομία έπρεπε να ξεφορτωθούν το κοινωνικό κράτος. Σε μια φράση περιγράφεται όλη η «δημοκρατική» παράνοια που επιβλήθηκε στη Λατινική Αμερική τον 20ο αιώνα. Oι αντιφάσεις του φιλελευθερισμού σε ένα μόνο πλάνο.

Ταυτόχρονα, για να είμαι ακριβής, πρέπει να αναφέρω ότι η ταινία δεν κριτικάρει επί της ουσίας την Αγία Εβίτα. Δείχνει -με κινηματογραφικά ντοκουμέντα της εποχής- μονάχα όσα την έκαναν να γίνει θρύλος, χωρίς ωστόσο να περιγράφει τα αδιέξοδα του περονικού λαϊκισμού. Ούτε εξηγεί πώς ένας ολόκληρος λαός πλήρωσε ακριβά -όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε- την ανάγκη του να λατρέψει μια γυναίκα σαν θεά. Η ειδωλολατρία δεν οδηγεί πουθενά, οι «χαρισματικοί» ηγέτες που μαγεύουν τα πλήθη της εποχής τους, κλέβοντας όμως το budget των επόμενων γενεών, έχουν τεράστιο κόστος. Για το πόσο στοιχίζει η κοινωνική πολιτική που αγιοποιεί ηγέτες όταν αυτή δεν βασίζεται πουθενά η ταινία δεν μιλά.