ΒΙΒΛΙΟ: Μετρό 2033
Για κάποιο λόγο που μόνο με ψυχανάλυση μπορεί να διερευνηθεί οι ιστορίες με πυρηνικά μακελειά, πλημμύρες, καταποντισμούς, συνωμοσίες, αιμοβόρα πλαγκτόν που κατασπαράζουν ύπουλα σιγά σιγά το υφαλοπρανές της Ανταρκτικής και μεταλλαγμένους ιούς που ξεπαστρεύουν την ανθρωπότητα και εξαπλώνονται με μεγαλύτερη ταχύτητα κι από τη Formula 1, μου προκαλούν αναστάτωση. Ευεξία. Και απίστευτη χαρά! Βουτάω τέτοια βιβλία και τα ξεπαστρεύω σε τρεις μέρες το πολύ (αν έχετε παρατηρήσει όλα αυτά είναι πάνω από 500 σελίδες – χορταστικά). Δεν με ενοχλεί τίποτα: η μετάφραση-τραγωδία, η αμήχανη γραφή του συγγραφέα, τα εκφραστικά κλισέ που περισσεύουν. Σημασία έχει μόνο το μακελειό. Δεν περιμένεις ένα τέτοιο βιβλίο -τη Μπρίτζετ Τζόουνς του θριλεράκια- να σε πάει μπροστά ούτε να σου ανοίξει νέους ορίζοντες. Το διαβάζεις σαν να παρακολουθείς ταινία ή μια γρήγορη τηλεοπτική σειρά που κατέβασες από το Ιnternet και τη βλέπεις σερί μέχρι το πρωί. Συνδυάζονται δε καταπληκτικά με πίτσα, ποπ κορν και ξαπλώστρα, αν το επιτρέπει η εποχή. Είναι ιδανικά για τις παραλίες και ό,τι πρέπει για τις ανιαρές νύχτες του χειμώνα που θες να χωθείς στον καναπέ και να κανακέψεις την πιο ανάλαφρη πλευρά του εαυτού σου.
Αυτές τις ημέρες έχω βάλει στο μάτι ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, το «Μετρό 2033» του νεαρού Ρώσου Ντμίτρι Γκλουχόφσκι (32 ετών) που θα κυκλοφορήσει τέλη Μαρτίου από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Πρόκειται για ένα διεθνές best seller το οποίο βγήκε πρώτα στο διαδίκτυο το 2002, έχοντας χιλιάδες αναγνώστες. Κατόπιν όταν εκδόθηκε σε βιβλίο, μεταφράστηκε όλο τον κόσμο (τα δικαιώματα του τίτλου του έχουν πουληθεί σε είκοσι χώρες) και πούλησε 400.000 αντίτυπα μόνο στη Ρωσία. Το 2007 απέσπασε στην Κοπεγχάγη βραβείο από τον οργανισμό European Science Fiction Society. Το θρίλερ περιγράφει έναν κόσμο ασφυκτικό. Βρισκόμαστε στο έτος 2033. Η ανθρωπότητα έχει υποστεί τις συνέπειες ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος. Οι πόλεις έχουν ρημάξει από τη ραδιενέργεια. Τα κτίρια ερείπια. Οι ελάχιστοι που έχουν διασωθεί κρύβονται στο μετρό της Μόσχας, το μεγαλύτερο αντιπυρηνικό καταφύγιο στη Γη. Εκεί, στις σήραγγες, έχουν φτιάξει κοινότητες και χτίζουν ξανά τη ζωή τους μέσα στο σκοτάδι και τη φρίκη του υπογείου.
To trailer του video game Metro 2033,
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Dmitry Glukhovsy
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Καστανιώτη (υπό έκδοση)
 |
| H Mόσχα μετά από την πυρηνική καταστροφή που περιγράφεται στο μυθιστόρημα και video game Metro 2033. |
Όμως στ' αλήθεια τι είναι αυτό που μας μαγνητίζει στον τρόμο και την καταστροφολαγνεία; Η μαζοχιστική ηδονή που μας κάνει να δαγκώνουμε από την αγωνία τα μαξιλάρια βλέποντας θρίλερ, νομίζω, τρέχει στο αίμα μας: Από τις βιβλικές συμφορές μέχρι τα τέρατα της Αποκάλυψης. Κι από τους αστικούς μύθους για το τέλος του κόσμου που σκάνε κάθε τρεις και λίγο (με τελευταία την παραφιλολογία για το 2012) έως τα σενάρια για την προγραμματισμένη μυστική απόβαση των άλιεν στα σούπερ μάρκετ Πρισουνίκ Μαρινόπουλος μια ήσυχη Πέμπτη του μέλλοντος... Ο άνθρωπος από αρχαιοτάτων χρόνων έχει την ανάγκη να φτιάχνει σενάρια καταστροφής. Ίσως γιατί έτσι διασκεδάζει τον υπαρξιακό φόβο για το άγνωστο.
Έχουν περάσει από τα χέρια μου άπειρα τέτοια βιβλία, άλλα βαρετά που τα παράτησα απογοητευμένος πριν περάσω στο δεύτερο κεφάλαιο και άλλα πιο σπιντάτα (που είναι και το ζητούμενο): Όλα τους δυστοπικά θρίλερ που απεικονίζουν με τα πιο δυσοίωνα χρώματα το μέλλον. Έχουμε και λέμε: Το οικολογικό θρίλερ «Σμήνος» του Φρανκ Σέτσινγκ (εκδ. Καστανιώτη), το ...έπος του eco-παροξυσμού σε 1018 σελίδες, με σκουλήκια να τρώνε τους πάγους και τεράστια δηλητηριώδη καβούρια να σουλατσάρουν στο υδροδοτικό σύστημα της Νέας Υορκης.
Το «2012» του Ουίτλι Στρίμπερ (εκδ. Λιβάνη) που περιγράφει την ευθυγράμμιση της Γης με το κέντρο του Γαλαξία στις 21 Δεκεμβρίου του 2012 (ημερομηνία ορόσημο σύμφωνα με τις προφητείες των Μάγια) και την σύγκρουση του κόσμου μας με παράλληλα σύμπαντα.
Το «FlashForward» του Ρόμπερτ Τζέι Σόγιερ (εκδ. Orion Publishing Group - δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά), ένα κβαντικό θρίλερ στο οποίο βασίστηκε η ομώνυμη αμερικανική τηλεοπτική σειρά: Παρουσιάζει τις συνέπειες από την αποτυχία της έρευνας για το μποζόνιο του Χιγκς στο CERN. Κατά τη διάρκεια του πειράματος όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο χάνουν τις αισθήσεις τους για δύο λεπτά. Εκατομμύρια πεθαίνουν πέφτοντας λιπόθυμοι στις σκάλες, ενώ αεροπλάνα καρφώνονται σε ουρανοξύστες, αυτοκίνητα και λεωφορεία βγαίνουν εκτός πορείας, ασθενείς σε χειρουργεία αιμορραγούν αφού κανείς δεν έχει τις αισθήσεις του για να ολοκληρώσει την επέμβαση... Όσοι επέζησαν έχουν αναμνήσεις από το μέλλον, από μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή 20 χρόνια μετά.
Ο «Κατακλυσμός» του Στέφεν Μπάξτερ (εκδ. Αίολος), ένα οικολογικό θρίλερ με καταστροφικές καταιγίδες, πλημμύρες και σκηνές οι οποίες θυμίζουν ταινίες όπως το «2012» ή το «The Day Afer Tomorrow».
Ο «Ιός» του Σκοτ Σίγκλερ (εκδ. Platypus) που περιγράφει μια μυστηριώδη ασθένεια η οποία μετατρέπει φυσιολογικούς ανθρώπους σε μανιακούς δολοφόνους. Και το τελευταίο βιβλίο της Μάργκαρετ Άτγουντ που έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά: «Η χρονιά της Πλημμύρας» (Εκδ. Ψυχογιός), το οποίο δεν έχω διαβάσει ακόμα. Απ όσο γνωρίζω πρόκειται για το χρονικό μιας περιβαλλοντικής κατάρρευσης που οδηγεί στο τέλος του πολιτισμού μας.
 |
| To εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης. |
Αυτές τις ημέρες έχω βάλει στο μάτι ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, το «Μετρό 2033» του νεαρού Ρώσου Ντμίτρι Γκλουχόφσκι (32 ετών) που θα κυκλοφορήσει τέλη Μαρτίου από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Πρόκειται για ένα διεθνές best seller το οποίο βγήκε πρώτα στο διαδίκτυο το 2002, έχοντας χιλιάδες αναγνώστες. Κατόπιν όταν εκδόθηκε σε βιβλίο, μεταφράστηκε όλο τον κόσμο (τα δικαιώματα του τίτλου του έχουν πουληθεί σε είκοσι χώρες) και πούλησε 400.000 αντίτυπα μόνο στη Ρωσία. Το 2007 απέσπασε στην Κοπεγχάγη βραβείο από τον οργανισμό European Science Fiction Society. Το θρίλερ περιγράφει έναν κόσμο ασφυκτικό. Βρισκόμαστε στο έτος 2033. Η ανθρωπότητα έχει υποστεί τις συνέπειες ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος. Οι πόλεις έχουν ρημάξει από τη ραδιενέργεια. Τα κτίρια ερείπια. Οι ελάχιστοι που έχουν διασωθεί κρύβονται στο μετρό της Μόσχας, το μεγαλύτερο αντιπυρηνικό καταφύγιο στη Γη. Εκεί, στις σήραγγες, έχουν φτιάξει κοινότητες και χτίζουν ξανά τη ζωή τους μέσα στο σκοτάδι και τη φρίκη του υπογείου.
Δεν ξέρω αν τελικά θα είναι ωραίο, αλλά και μόνο απ' όσα έχω διαβάσει στον ξένο τύπο, ψήνομαι τρελά. Θυμάμαι πέρυσι την άνοιξη ένα άρθρο στο lifestyle ένθετο της εφημερίδας Observer παρουσίαζε το βιβλίο σαν εκδοτικό φαινόμενο: Το σίκουελ με τίτλο «Metro 2034» κυκλοφόρησε το 2007 και πούλησε 300.000 αντίτυπα μόνο τους πρώτους έξι μήνες της έκδοσής του. Ενώ το Μάρτιο του 2010 μεταφέρθηκε και στον ψηφιακό κόσμο των video games για PC και κονσόλες Χbox. Ήμουν έτοιμος να παραγγείλω το βιβλίο από το Amazon. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι αφού θα έβγαινε σε παιχνίδι όλο και κάποιος εκδοτικός οίκος στην Ελλάδα θα το μετέφραζε. Περίμενα ένα χρόνο. Αν δεν είναι καλό, θα κάνω μήνυση στον κύριο Γκλουχόφσκι...
το οποίο βασίζεται στο μυθιστόρημα του Ντμίτρι Γκλουχόφσκι
Υ.Γ. 1: Αυτή την εβδομάδα και συγκεκριμένα στις 4 του μήνα, ημέρα Παρασκευή, θα κυκλοφορήσει και το πολυσυζητημένο μυθιστόρημα «Ελευθερία» του Τζόναθαν Φράνζεν («Διορθώσεις») από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Το Βήμα δημοσίευσε σήμερα τη συνέντευξη του συγγραφέα στη δημοσιογράφο Λαμπρινή Κουζέλη (μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ).
Υ.Γ. 2: Όπως βλέπετε άλλαξα και το layout στο blog. Είναι ολοφάνερο, με έπιασε η άνοιξη! Θα ήθελα τη γνώμη σας.
++.jpg)
Ωραίο το εαρινό σκηνικό...Ωραίες αποχρώσεις. "Έαρ έλα" που λέει κι ο Ελύτης. Μια ανανέωση λοιπόν ποτέ δεν βλάπτει και μας υπενθυμίζει ότι καιρός να βρούμε εαρινούς χώρους αναγνώσεων Όσο για τον Φράνζεν είμαστε εν αναμονή. Για να δούμε "ο Τολστόι"...
What's not to like?
Πυρηνικός όλεθρος; Good.
Μαζική εξόντωση από γιγαντιαία σκουλήκια; Very Good.
Αφανισμός του ανθρώπινου είδους επειδή έκλεισε τα μάτια του και έγειρε δυο λεπτάκια; Awesome!
Έχετε δίκιο. Όλοι λίγο πολύ χαλαρώνουμε με τα καταστροφολογικά σενάρια περί συμπαντικών τεράστιων καταστροφών. Τα βιβλία αυτά είναι το junk του βιβλόφιλου και το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς δεν πέθανε διαβάζοντάς τα.
Καλορίζικο το νέο σκηνικό! Εκτυφλωτικό :-)
E, ναι, αυτό με τον Τολστόι είναι λίγο ατυχές. Τρελή αμερικανιά η ατάκα (ελπίζω να μην είναι και το βιβλίο). Οι Αμερικανοί λατρεύουν να βαφτίζουν τους πάντες και να κάνουν αναγωγές (οι ...ανάγωγοι) :-)
Kόρη Ακαμάτρα είστε μεγάλος μακελάρης κι εσείς :-) (Στο ντιβάνι ολοταχώς, μαζί μου!)
ΕΜ, ευχαριστώ πολύ! :-) Το πλαίσιο είναι λεπτομέρεια από έναν πίνακα του ζωγράφου Charles Belle τον οποίο αγαπώ ιδιαιτέρως γιατί ζωγραφίζει ολάνθιστα λουλούδια και δέντρα. Αυτές τις ημέρες που ανθίζουν οι αμυγδαλιές κάθομαι και τις κοιτώ μαγεμένος. Το αντίδοτο στην ακεφιά. Όσο χάλια κι αν γίνουν τα πράγματα όλο και κάποια ανθισμένη αμυγδαλιά θα βρεθεί στο δρόμο να μας θυμίσει ότι η ζωή έχει τον χειμώνα αλλά έχει και την άνοιξη...
Αχ, πόσο δεν με αγγίζουν τα βιβλία με σενάρια καταστροφολογίας. Αν ζούσαμε στην εποχή της αθωότητας ίσως και να..Όμως, σήμερα προτιμώ να ζωγραφίζω στο μυαλό μου εικόνες-βάλσαμο. Αγαπητέ Λου, σας καταλαβαίνω, αλλά σας προτιμώ σε πιο τρυφερές στιγμές. ΄Αλλωστε, το νέο layout σας αυτό υποδηλώνει. Α.Γ.
Α.Γ. σας ευχαριστώ! Χαίρομαι πολύ που δεν μου χαριστήκατε και μου την είπατε τόσο κομψά. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως αυτά είναι πολύ υποκειμενικά πράγματα. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που δεν αντέχουν να διαβάσουν αστυνομική λογοτεχνία (σας θυμίζω ότι πριν γίνει μόδα και την υιοθετήσουν ακόμα και συγγραφείς όπως ο Μισέλ Ουελμπέκ, ήταν πολύ παρεξηγημένο είδος) και άλλους που αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας. Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα: αν ξεμείνω από βιβλία (που ο Θεός να δώσει να μην μου τύχει) είμαι ικανός να διαβάσω για να περάσει η ώρα και το Χρυσό Οδηγό. Όλα έχουν τη χρησιμότητά τους. Και η ποίηση και τα στιχάκια.
Τα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας καταφέρνουν με εφέ να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον μου για πολύ ώρα (αφού πατάνε απολύτως στις τεχνικές κατασκευής ενός blockbuster και γνωρίζουν άψογα τη γλώσσα του σινεμά). Επίσης αν το δούμε και επιστημονικά, μιλούν για πράγματα που δεν υπάρχουν, εντελώς καινούρια, συνεπώς οι νευρώνες που είναι πολύ ευαίσθητοι σε καθετί καινούριο κάνουν πάρτι στον εγκέφαλό μου παράγοντας ενδορφίνες με το κιλό. Δείξτε κατανόηση και κάντε τα στραβά μάτια, πείτε πως τα διαβάζω με συνταγή γιατρού... ;-)
Τελικά ήταν φοβερό βιβλίο. Μόλις το διάβασα και το γούσταρα τρελά.
Κώστας
Τέτοια να ακούω, να χαίρομαι! :-) Έχεις παίξει και το παιχνίδι;
οποιος δεν το εχει διαβασει καλυτερα να μη μιλαει προσπαθωντας να επεβαλη τη γνωμη του.
Το βιβλίο είναι καταπληκτικό, κυρίως όχι τόσο λόγω καταστροφολογίας, αλλά λόγω του ότι σε μεταφέρει σε μια "noir" ατμόσφαιρα, σκοτεινή, υπόγεια και μυστηριώδη...
Μπαίνει στο top 10 του 2011.
Κωνσταντίνος.