Πιο μικρός ήθελα τα βιβλία να είναι μόνο δικά μου. Να τα διαβάζω και να μπορώ να επιστρέψω σ' αυτά, όπως επιστρέφεις ξανά σε έναν παλιό έρωτα, όπως επιστρέφεις στις αναμνήσεις. Υπογράμμιζα τα σημεία που «έγραφαν» μέσα μου πιο δυνατά, τις φράσεις που ήθελα να κρατήσω. Σημείωνα στην πρώτη σελίδα, τη λευκή, το σελιδοδείκτη και μια λέξη-κλειδί για να θυμάμαι μετά από καιρό πού θα βρω τι.
Μεγαλώνοντας, χαλάρωσα. Έμαθα δυστυχώς, όχι εύκολα, πως ότι υπάρχει γύρω μας είναι εφήμερο. Όπως άλλωστε κι εμείς. Και ότι όσο πιο βαθιά και συνειδητά ζήσουμε κάτι, τόσο πιο δικό μας είναι. Δεν χρειάζεται να το έχουμε για να μας ανήκει για πάντα.
Διαβάτες που απολαμβάνουν τη νύχτα είμαστε. Περαστικοί. Χρειαζόμαστε το άρωμα των γιασεμιών που ανθίζουν σε μια γωνιά, το υγρό βλέμμα ενός άλλου πλάσματος που περπατά πλάι μας ή τις αντανακλάσεις του φεγγαριού στις λασπωμένες λακκούβες του δρόμου για να νιώσουμε πιο ανθρώπινοι. Μικρές λεπτομέρειες για να συνθέσουμε μια σπασμένη εικόνα, μια ανάμνηση. Πώς αλλιώς να κρατήσεις ένα βράδυ μέσα σου, αν δεν το ζήσεις με όλες σου τις αισθήσεις σε εγρήγορση; Αν προσπεράσεις βιαστικά, τυλιγμένος στο παλτό σου, κρυμμένος στο μισοσηκωμένο σου γιακά, χωρίς να δεις, χωρίς να αισθανθείς, το βράδυ θα είναι μια απλή ημερομηνία στο ημερολόγιο, δεν θα γίνει ποτέ δικό σου. Αν δεν μπορείς να το θυμηθείς για το διηγηθείς στους άλλους ή σε σένα τον ίδιο, δεν σου ανήκει.
Το ίδιο πιστεύω πια και για τα βιβλία. Τα τελευταία χρόνια μού αρέσει να τα αφήνω να ταξιδεύουν, από φίλο σε φίλο, από κομοδίνο σε κομοδίνο, σαν χάρτινες βάρκες που σεργιανίζουν σε μια θάλασσα από λέξεις. Στο γραφείο, όπου είμαστε ευτυχώς πολλοί βιβλιόφιλοι μαζεμένοι, ανταλλάζουμε εκτός από απόψεις και μυθιστορήματα. Ένα βιβλίο δεν μένει ποτέ σε ένα χέρι. Το «Μαύρο Αλγέρι» του Μωρίς Αττιά (εκδ. Πόλις), για παράδειγμα, μου το έδωσε μια φίλη. Το διάβασα πέρυσι το Πάσχα. Βυθίστηκα αληθινά. Τρεις μέρες στο ημίφως δεν μιλιόμουν. Αμέσως μετά το βιβλίο συνέχισε το δρόμο του. Σήμερα, είναι ακόμα εκεί έξω: Εγώ το έδωσα στην Α. που με τη σειρά της το έδωσε στη Μ. κι εκείνη στην άλλη Μ. που το έδωσε στον Β. κι από εκεί μετά έφτασε στα χέρια της κόρης του της Τ., μιας φοιτήτριας της Γεωπονικής, η οποία, όπως έμαθα, το πήρε μαζί της αυτές τις ημέρες στο Άμστερνταμ. Δεν είναι φυσικά το μόνο. Σ' αυτήν την παρέα τα βιβλία πάνε επίσκεψη από σπίτι σε σπίτι, από ζωή σε ζωή. Είναι ελεύθερα, όπως άλλωστε τους αρμόζει, αφού είναι ζωντανοί οργανισμοί. Από τη στιγμή που σε κάνουν να νιώθεις πράγματα, ανθίζοντας μέσα σου λουλούδια που ποτέ δεν έχεις δει στην αληθινή ζωή, το να ταξιδέψουν είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν. Μαζί με τις ιστορίες που μας αφηγούνται, τα βιβλία, στις σελίδες τους κρύβουν μυστικά ανομολόγητα και στιγμές προσωπικές εκείνων που τα διάβασαν πριν από εμάς: φιλιά στο κρεβάτι, βουτιές στο Αιγαίο, δάκρυα και γέλια, φόβους, μεταμεσονύκτιες εξομολογήσεις σε φίλους... Αν είχαν φωνή και τι δεν θα 'λεγαν! Όλο αυτό πια με μαγεύει. Προς το παρόν φυσικά δεν το έχω τολμήσει με άγνωστους, κάνοντας bookcrossing, αλλά είμαι πολύ κοντά στο να μπω σε αυτή τη μεγάλη οικογένεια που ανταλλάζει βιβλία όπως μοιράζεται κανείς εμπειρίες, μιλώντας ή γράφοντας γι' αυτές. Το bookcrossing είναι ένα υπέροχο, ανιδιοτελές κίνημα -αν μπορείς να το πεις έτσι- ανθρώπων που πιστεύουν ότι ένα βιβλίο είναι γεννημένο για να διαβάζεται από όσους περισσότερους γίνεται και όχι να μένει σκονισμένο σε μια βιβλιοθήκη, καταδικασμένο σε μία και μοναδική ανάγνωση. Άλλωστε το ίδιο δεν ισχύει και για όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή; Όσα μπορείς να μοιραστείς με άλλους είναι αυτά που τελικά θα μείνουν πίσω όταν εσύ θα έχεις φύγει. Γιατί όπως έλεγε και ο Αϊνστάιν «η μόνη ζωή που αξίζει είναι αυτή που ζεις για τους άλλους».
Υ.Γ.1: Αν θέλετε να δείτε πώς γίνεται στην Ελλάδα το Bookcrossing πατήστε εδώ. Είναι απλό (κι έχει και πλάκα)!
Υ.Γ.2: Διάβασα στο πολύ ωραίο blog της Roadastist ότι τα παιδιά στο Καστελόριζο χρειάζονται βιβλία. Αν θέλετε, μπείτε στον κόπο, αξίζει: Στείλτε τους ένα βιβλίο με απλό γραμματόσημο (κοστίζει από 1,90 έως 2,12 ευρώ) στη διεύθυνση Δημοτικό Σχολείο Καστελόριζου ΤΚ85111. Αυτό που σκονίζεται μόνο κι έρημο σε ένα ράφι, θα δώσει χαρά σε κάποιον. Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του περιοδικού www.24grammata.com
Καλημέρα Λου,
Κάποιες φορές το timing με το οποίο συμβαίνουν πράγματα στη ζωή μας, με ανατριχιάζει...
Το πρώτο μέρος της ιστορίας σου το βιώνω καθημερινά. Στο δεύτερο μέρος δεν είχα περάσει και για αυτό βδομάδες τώρα που μου φωνάζει ο άντρας μου ότι πρέπει να αραιώσουμε κάπως τα βιβλία στο σπίτι μας γιατί σε λίγο δεν θα χωράμε εμείς, απαντώ απόλυτα και με πάθος : Ξέχασέ το!!!
Να όμως που με έβαλες σε σκέψεις...έχω την υποψία ότι ίσως στο βραχυπρόθεσμο μέλλον ένας άλλος άντρας κάπου εδω γύρω θα σε ευγνωμονεί κρυφά :-) Καλό Σ/Κ/!
Χαχαχαχαχα!
Καλημέρα, ΕΜ! Αν και σε καταλαβαίνω, ο άντρας σου φοβάμαι ότι έχει δίκιο! :-)
Εγώ γράφτηκα ήδη στη σελίδα του bookcrossing. Υπάρχουν πολλά βιβλία στις βιβλιοθήκες μου στα οποία είμαι σίγουρος ότι δεν θα χρειαστεί να επανέλθω, οπότε καλό είναι να αλλάξουν χέρια.
Υ.Γ. Σήμερα δεν δουλεύω. Πάω βόλτα με το ποδήλατο και μετά στα βιβλιοπωλεία. Τη βλέπω τη δουλειά: Ένα διαβασμένο βιβλίο θα αφήνω στο δρόμο και δεκαπέντε καινούρια θα αγοράζω...
Που θα τα αφήσεις μπας και περάσω? Α, καλά άσε θα γίνω μέλος. Μ'αρεσει η ιδέα να αφήνω τα βιβλία μου γύρω-γύρω :-)
υ.γ: κι εσύ ποδήλατο, ε? Πολλοί φίλοι ήδη έχουν και το σκέφτομαι σοβαρά...
Πραγματικά πολύ ωραία κίνηση το bookcrossing!
Στην φράση του Αινστάιν περικλύεται όλο το νόημα της ζωής..
Ευχαριστώ για την αναφορά :)
Εχω ακριβώς την ίδια άποψη για τα βιβλία. Για μένα είναι χρηστικά αντικείμενα και όχι διακοσμητικά στοιχεία. Μου αρέσει να δανείζω τα βιβλία μου και τις πιο πολλές φορές δεν με πειράζει αν δεν μου τα ξαναγυρίσουν. 'Ετσι κι αλλιώς δεν διαβάζω 2 φορές το ίδιο βιβλίο. Συνήθως ξαναγυρνώ, αφού τελειώσω ένα βιβλίο, στα σημεία που μου άρεσαν ή που θέλω να διευκρινίσω και μετά το βάζω στη βιβλιοθήκη. Με το bookcrossing έχω πρόβλημα με τον άντρα μου που σιχαίνεται και δεν θέλει να τα παίρνω. Μια φορά βρήκα στην Ισπανία ένα βιβλίο σε bookcrossing και δεν με άφησε με κανέναν τρόπο να το πάρω. Για να πω την αλήθεια μου αρέσει να αγοράζω τα βιβλία που θέλω να διαβάσω. Μερικές φορές βέβαια δανείζομαι και από βιβλιοθήκες.
ΕΜ, το ποδήλατο είναι καταπληκτικό! Κυρίως επειδή βλέπεις την πόλη πιο χαλαρά. Λόγω του αυτοκινήτου είχα ξεχάσει πόσο ωραίες γωνιές υπάρχουν. Κι εγώ πρόσφατα το πήρα.
Roadartist, είναι χαρά μου να αναφέρομαι σε ένα blog που μου δίνει τόσες ιδέες για βόλτες στην πόλη.
Zizugataki, ευχαριστώ για το σχόλιο! Το bookcrossing είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με το να παίρνεις ένα βιβλίο από μια δημοτική βιβλιοθήκη. Κάποιος άλλος το έχει διαβάσει πριν από εσένα. Άλλωστε στο bookcrossing δεν το αφήνεις έτσι γυμνό, τα βάζεις μέσα σε ένα σακουλάκι, όπως στη φωτογραφία που έχω ανεβάσει πιο πάνω.
Δεν το έχω πάρει απόφαση να τα αφήνω να φύγουν τα βιβλιαράκια μου. Αν και τα δανείζω με ευκολία σε φίλους, κάποια είναι στην Κύπρο, κάποια στα Γιάννενα, και κάποια στην Κυψέλη, το bookcrossing ακόμα δεν το έχω αποφασίσει.
Κατερίνα, εννέα στις δέκα φορές τα βιβλία που δίνουμε σε φίλους είναι αυτό που λένε δανεικά κι αγύριστα. :-) Σπάνια επιστρέφονται. Όλα μια ιδέα είναι...
Τώρα πια που περνάμε σιγά στο ηλεκτρονικό βιβλίο θα είναι αλλιώς τα πράγματα.
Διάβασα το κείμενό σου απνευστί και για μια στιγμή θα ορκιζόμουν ότι περιπλανήθηκα στην πόλη χωρίς σκοπό, υπό τους ήχους ενός τζάζι σαξοφώνου (ανάθεμά με κι αν μου αρέσει το σαξόφωνο) μεθώντας από τα γιασεμιά και τα αγιοκλήματα. Με συνεπαίρνει το bookcrossing, όχι για τον ακτιβιστικό του χαρακτήρα, αλλά για τη βαθιά σεναριακή του δομή. Τα παλιοβιβλία σου, ο θησαυρός μου!
Κόρη Ακαμάτρα σ ευχαριστώ πολύ! :-) Όπως το λες είναι: Τα παλιοβιβλία των άλλων, ο θησαυρός μας! Το bookcrossing είναι ένα παιχνίδι, μια όαση ανεμελιάς μέσα στη μουντή πόλη που «βομβαρδίζεται» διαρκώς από κακές ειδήσεις.
Γεια! Πρώτη φορά εδώ...
Με όσα λέτε,με κάνετε κι αισθάνομαι πολύ γουρούνι,καθώς έχω μια κτητικότατη σχέση με τα βιβλία μου.Όχι μόνο να τα εγκαταλείψω σε ένα παγκάκι δυσκολεύομαι,αλλά ακόμα και να τα δανείσω(το κάνω βέβαια,αλλά με μισή καρδιά).Σαν ιδέα βέβαια είναι ωραία,στην πράξη κωλύομαι...
Johnny Panic καλωσορίσατε!
Κρατήστε τότε μόνο την ιδέα και κάποια στιγμή που θα είστε έτοιμος μπαίνετε στο παιχνίδι... Η ιδέα, άλλωστε, είναι το ήμισυ του παντός. :-)