Ο ήχος του παλιού ρολογιού μέσα στη νύχτα. Ο δείκτης που κάνει κύκλους. To βιβλίο μισοδιαβασμένο στο κομοδίνο. Με τις λέξεις του να χάσκουν, έτοιμες να πέσουν στο κενό, μεταξύ κρεβατιού και κομοδίνου. Μισάνοιχτο, με τις σελίδες του τσαλακωμένες, σαν στόμα γεμάτο φράσεις που δεν πρόλαβαν να ειπωθούν.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι: Σε ποια σκοτεινά κι ανεξερεύνητα μέρη του μυαλού μας ανθίζουν σαν λουλούδια τα λόγια των ποιητών; Τι κάνουν οι ήρωες ενός βιβλίου όταν εμείς το αφήνουμε στην άκρη για να ασχοληθούμε με άλλα πράγματα ή για να κοιμηθούμε;
Συνεχίζουν να ζουν στο υποσυνείδητό μας ή αποσύρονται στη χάρτινη φυλακή τους μέχρι να αρχίσουμε ξανά εμείς να δίνουμε ζωή στις λέξεις που τους κρατούν δέσμιους;
Οι λέξεις είναι μαγικές. Χτίζουν μέσα σου έναν ολόκληρο κόσμο σε μια στιγμή, μέχρι μια άλλη λέξη να σου τον γκρεμίσει.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σ᾿ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.
Υ.Γ. Οι στίχοι είναι από το ποίημα Η περιφραστική πέτρα της Κικής Δημουλά από τη συλλογή Το λίγο του κόσμου (εκδόσεις Ίκαρος)
Εγώ πιο συχνά έχω την αίσθηση πως όταν διαβάζουμε, στην ουσία ομήρους κρατάμε τα γράμματα και τις λέξεις. Συχνά δε συγκροτούμε ολόκληρα στρατόπεδα συγκέντρωσης από αυτά. Στη χάρτινη ελευθερία τους σπάνια τα επιστρέφουμε
Πολύ ωραίο κείμενο...
Μια χαρά βρίσκω τις σκέψεις σας.
Σκέψεις ατόμου που σκέπτεται, που αναρωτιέται, που εκτίθεται...
Σας βγάζω το καπέλο για τους τίτλους κάθε φορά.
Ελκυστικοί έως θανάτου.
Καταρρέουν οι όποιες αντιστάσεις μου.
Ας μη μιλήσω για τις υπέροχες φωτογραφίες...
Όσο για το ποίημα, δεν χορταίνω να ανακαλύπτω κάθε φορά άλλο ένα μικρό διαμαντάκι της Δημουλά-παρόλο που έχω εντρυφήσει στα ποιήματά της χρόνια τώρα.
Από τότε που ανακάλυψα το "Πληθυντικός αριθμός" στα λογοτεχνικά κείμενα της κόρης μου, ασχολούμαι ανελλιπώς μαζί της...)
κ.κ.
Οι λέξεις (Γιώργης Μανουσάκης)
Οι λέξεις οι άγιες έχουν καταντήσει
σα βότσαλα θαμπά και λεία
από τη χρήση ανίδεων τσαρλατάνων.
Τις λες, τις γράφεις – μένουν αδρανείς
δεν αντιδρούνε.
Πρέπει
να τις ανακαλέσεις απ’ το στόμα
γέρων παππούδων πεθαμένων
τραχιές, τσουγκράτες, όπως τις θυμάσαι,
να τους χαρίσεις αίμα απ’ την καρδιά σου
για να σπιθίσουν πάλι στ’ άγγιγμα
σαν τσακμακόπετρες, να ιριδίσουν
καθώς θα τις διαπερνά το φως.
Η αντιγράφουσα
κ.κ.
@Γιώργο Κατσαμάκη Φαντάσου τι γίνεται τότε με τα βιβλία που παρατάμε στα μισά.
@κ.κ. «Όμοιέ μου, αδελφέ μου»... Αυτό έλεγε ο Μπωντλαίρ σε όσους μπορούσε να επικοινωνήσει βαθιά. Σ' ευχαριστώ για το ποίημα και κυρίως για την (ουσιαστική) επικοινωνία.