Lou ...Read

Κόντρα σε όλους εκείνους που στοχοποίησαν τη ζωή μας. Που βάφτισαν το φετινό Σεπτέμβρη «τραγικό». Που φόρτωσαν με φόβο το φθινόπωρο. Κόντρα σε όποιον προσπαθεί να μας αρπάξει το θάρρος, βάζουμε ασπίδα τις μικρές μας χαρές. Τις στιγμές εκείνες που φωτίζουν τη ζωή μας. Τις βόλτες με το ποδήλατο, μετά το γραφείο, στο δροσερό αεράκι της νύχτας. Τα θερινά σινεμά για να δούμε τη νέα ταινία του Γούντι Άλεν. Τους πρωινούς ζεστούς καφέδες στις βεράντες. 

Τις συναυλίες και τις παραστάσεις στο Ηρώδειο. Τα απογεύματα στις πλατείες. Τις νέες εκθέσεις στα μουσεία και τις γκαλερί. Τα βιβλία που διαβάζουμε στο κρεβάτι.

Απέναντι στην τρομοκρατία υψώνουμε τις επιθυμίες μας. Και αντιστεκόμαστε στη μιζέρια κάνοντας νέα σχέδια για το χειμώνα: Να ονειρεύεσαι θέατρα το Σαββατόβραδο, να βγαίνεις από το φουαγιέ κουμπώνοντας το ζεστό σου μαύρο παλτό. Να πίνεις ένα ακόμα ποτό συζητώντας για το έργο. Να αναρωτιέσαι αν θα προλάβεις την κουζίνα ανοιχτή στο αγαπημένο σου εστιατόριο. Να κοιτάς το πρόγραμμα της Λυρικής Σκηνής για τη νέα σεζόν και να νιώθεις αισιοδοξία που ακόμα και μέσα σε όλη αυτή τη θλίψη γίνονται πράγματα στην τέχνη. Πράγματα που σου θυμίζουν ότι είσαι άνθρωπος. Με δυο λόγια, ακόμα κι αν δεν μπορείς πια να κάνεις τίποτα απ' αυτά να μην σταματήσεις να τα ονειρεύεσαι. Γιατί οι άνθρωποι που ονειρεύονται κάποια στιγμή αντιδρούν. Διεκδικούν. Έχουν το θάρρος να παλέψουν για ό,τι τους ανήκει. Για όσα θέλουν. Ή για εκείνα που δεν μπορούν πια να απολαύσουν.