Είναι μερικά μυθιστορήματα
που θέλεις πολύ να διαβάσεις, φλερτάρεις
μαζί τους κάθε φορά που πηγαίνεις στο
βιβλιοπωλείο και τελικά κάποια στιγμή
υποκύπτεις στη γοητεία τους. Λίγο η φήμη
τους, λίγο μια συμπαθητική κριτική, τα
λόγια του παπά (στο οπισθόφυλλο), δεν
αργεί να γίνει το μοιραίο.
Περνά ο καιρός και το
βιβλίο περιμένει τη σειρά του στη στοίβα
με τα αδιάβαστα. Παρακολουθείς όσα
γράφονται γι΄αυτό στις εφημερίδες και
τα blogs και φτιάχνεσαι ακόμα περισσότερο.
Όταν έρθει η ώρα όμως και αρχίζεις να
το διαβάζεις, ξαφνικά διαπιστώνεις ότι
δεν είναι ακριβώς όπως το περίμενες.
Σαν να του λείπει κάτι. Αν είσαι λίγο
ενοχικός και το βιβλίο έχει καλές
συστάσεις, σκέφτεσαι ότι φταις εσύ που
δεν πιάνεις το βαθύτερο νόημά του. (Αν
είναι κλασικό αριστούργημα, αρχίζεις
να σκάβεις λαγούμι για να κρυφτείς).
Φυσικά, επιμένεις. Διαβάζεις λίγο ακόμα,
δίνοντας σε σένα -όχι στο βιβλίο- μία ευκαιρία.
Είναι η στιγμή που
διαβάζεις και ψιλοβαριέσαι. Αρχίζεις
να χαζεύεις αριστερά δεξιά. Kάνεις ένα
πέρασμα σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα και
προτιμάς να ανοίξεις link του National
Geographic για τις νυφίτσες στα Νησιά του Πάσχα, παρά να διαβάσεις. Μην το ζαλίζεις,
παράτα το. Ίσως αυτό το βιβλίο να μη
γράφτηκε για σένα. Μπορεί να φταις εσύ,
μπορεί ο συγγραφέας, μπορεί και η νυφίτσα που δεν κάθεται ήσυχα σε μια
μεριά και σου αποσπά την προσοχή.
Φέτος, ήταν μια καλή
χρονιά από αυτή την άποψη. Άφησα στη
μέση πέντε μόνο βιβλία. Να ποια είναι
αυτά:
1. Λέσχη Σέρλοκ Χολμς
του Γκράχαμ Μουρ (εκδ. Μεταίχμιο)
Η βασική ιδέα μου άρεσε.
Ακόμα τη βρίσκω έξυπνη. Όμως κάτι με
χάλασε. Ένας φανατικός αναγνώστης των
περιπετειών του Σέρλοκ Χολμς γίνεται
μέλος στην πιο διάσημη λέσχη ανάγνωσης
που είναι αφιερωμένη στο έργο του
θρυλικού Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Ο (φλύαρος)
νεαρός αναλαμβάνει να εξιχνιάσει τη
δολοφονία ενός άλλου μέλους που
ισχυριζόταν ότι κατείχε το χαμένο
ημερολόγιο του συγγραφέα. Μπλα μπλα
μπλα μπλα...
Θα επιστρέψω ξανά; Δεν
νομίζω. Προτιμώ, αν είναι να διαβάσω
κάτι για τον Ντόιλ να ξεκινήσω το Άρθουρ
& Τζορτζ του Τζούλιαν Μπαρνς που
αγόρασα πρόσφατα.
Ποσοστό ενοχής: 3%
Ετυμηγορία: Ο πρωτοεμφανιζόμενος φταίει πάντα
(ειδικά αν είναι από το Λος Άντζελες).
Λώρα: Η τελευταία των
Μαρξ της Ζέφης Κόλια (εκδ. Μεταίχμιο)
Ήθελα καιρό να διαβάσω
τη βιογραφική μυθιστορία για το ζεύγος
Λώρα και Πωλ Λαφάργκ, όμως λίγο μετά τη
μέση του βιβλίου άρχισα να χάνω το
ενδιαφέρον μου και να γλυκοκοιτάζω τη
στοίβα στο κομοδίνο. Τα κομμάτια που
αφορούσαν τη Λώρα Μαρξ μου άρεσαν πολύ,
ωστόσο βρήκα ελαφρώς ανιαρά και
αποστειρωμένα όλα αυτά τα βιογραφικά
στοιχεία για τον πατέρα της, τα οποία
σε πολλές περιπτώσεις με έκαναν να νιώθω
λες και διάβαζα Wikipedia. Είχα την ανάγκη
για περισσότερη Λώρα και λιγότερο Μαρξ,
περισσότερη μυθιστορία και λιγότερη
βιογραφία. Όσο περνούσαν οι σελίδες η
αίσθηση ότι οι ήρωες δεν είχαν βάθος
γινόταν όλο και πιο έντονη, σαν να λύγιζαν
κάτω από το βάρος της ίδιας τους της
φήμης.
Θα επιστρέψω ξανά;
Μπορεί. Είχε ωραίες στιγμές: «Η δυνατή
βροχή είχε κοπάσει. Έξω από τα παράθυρα
τα πλυμένα δέντρα έμοιαζαν βγαλμένα
από πίνακα του Μωρίς ντε Βλαμένκ καθώς
το έντονο πράσινο χρώμα τους έσμιγε με
το βαθύ πορφυρό του χειμωνιάτικου
δειλινού».
Ποσοστό ενοχής: 50%
Ετυμηγορία: Ελεύθερος
με αναστολή, λόγω αμφιβολιών. Είχα μόλις
τελειώσει τη Γιορτή του Τράγου, το
αριστούργημα του Μάριο Βάργκας Λιόσα
για τον Τρουχίλιο και με περίμενε στο
κομοδίνο το Μαπούτσε του Καρίλ Φερέ.
Bad timing; Ίσως. Άλλωστε έχω δικαίωμα να
κρίνω μόνο το μισό βιβλίο. Μετά τη σελίδα
138 μπορεί τα πράγματα να ήταν αλλιώς.
Flood του Στέφεν Μπάξτερ
(εκδ. Αίολος)
2016. Οι θάλασσες
σκεπάζουν παράκτιες περιοχές σε όλο
τον κόσμο. Μητροπόλεις μετατρέπονται
σε πλωτές πολιτείες και η ανθρωπότητα
βρίσκεται αντιμέτωπη με μια τραγωδία
ασύλληπτων διαστάσεων. Ακούγεται πολύ
χολιγουντιανό. Ήταν όμως απίστευτα
φλύαρο. Οικολογικό θρίλερ που στις
πρώτες 50 σελίδες δεν έχει οκτώ ουρανοξύστες
βυθισμένους στο νερό και το Μπιγκ Μπεν
σκεπασμένο με μεταλλαγμένες ψόφιες
πεσκανδρίτσες, είναι απαράδεκτο. Δεν
μας ενδιαφέρει, χριστιανέ μου, η αδερφή
της ηρωίδας και τα παιδιά της που γυρνάνε
από το σχολείο. Είναι σαν γερμανικό
πορνό ανακατεμένο με Μολιέρο και
μεταγλωττισμένη βραζιλιάνικη σαπουνόπερα.
Έλεος!
Θα επιστρέψω ξανά; Δεν
υπάρχει καμία πιθανότητα. Ούτε ξέρω πού
το εξαφάνισα.
Ποσοστό ενοχής: -90%
Ετυμηγορία:
Πού-το-ξέρεις-εσύ-το-γερμανικό-πορνό;
Τα γεράκια της Χίλαρι
Μαντέλ (εκδ. Πάπυρος)
Είναι το δεύτερο μέρος
της σειράς μυθιστορημάτων για τη
δυναστεία των Τυδώρ. Το πρώτο, το Γουλφ
Χολ (δύο τόμοι) που είχε ως κεντρικό
πρόσωπο τον Τόμας Κρόμγουελ, μου άρεσε
πολύ αν και σε κάποια σημεία γινόταν
λίγο κουραστικό. Στα Γεράκια, η βραβευμένη
με Booker συγγραφέας επέστρεψε για να
καταγράψει μυθιστορηματικά τα γεγονότα
που οδήγησαν στην πτώση της Άννας
Μπολέιν. Αυτό το κομμάτι της αγγλικής
ιστορίας το θεωρώ συγκλονιστικό. Πρόλαβα
να διαβάσω τον περασμένο Μάιο τις 100
πρώτες σελίδες στην Επίδαυρο, όμως
γυρίζοντας στην Αθήνα ανακάλυψα ότι
είχα ξεχάσει το βιβλίο στο τραπέζι κάτω
απ' τη μουριά. Το ίδιο βράδυ, ξενερωμένος,
ξεκίνησα κάτι άλλο και όταν επέστρεψα
μετά από δύο εβδομάδες στον τόπο του
εγκλήματος ήμουν πλέον μπλεγμένος σε
άλλες ιστορίες.
Θα επιστρέψω ξανά;
Εννοείται!
Ποσοστό ενοχής: 100%
Ετυμηγορία: Αποκεφαλισμός.
Με ανοιχτά μάτια. Και ο δήμιος, να είναι
μεθυσμένος.
5. Τα χρονικά του Άρη
του Ρέι Μπράντμπερι (εκδ. Άγρα)
Έτος 2030. Ο κύριος και η
κυρία Κ. ζουν ήσυχα στον Άρη, σε ένα σπίτι
με κρυστάλλινες κολόνες πλάι στην
απολιθωμένη θάλασσα μέχρι που καταφθάνουν
οι εισβολείς από τον πλανήτη Γη. Δυστυχώς,
δεν διάβασα παρακάτω να σας πω τι έγινε.
Είμαι αθώος! Είχα πολλή δουλειά. Μετά
ένα βράδυ ήρθε στο σπίτι ένα κογιότ και
μου βούτηξε το βιβλίο... Μην τα πολυλογώ,
μπήκα σε φοβερές περιπέτειες, όμως
υπόσχομαι δημόσια και δεσμεύομαι ταπεινά
να αποκαταστήσω την τάξη.
Θα επιστρέψω ξανά; Ναι,
μάλιστα. Μέχρι το 2030 ελπίζω να έχω λύσει
την παρεξήγηση.
Ποσοστό ενοχής: 100%
Ετυμηγορία: «Aπό
πού ήρθες εσύ; Από τον Άρη κατέβηκες;».
Υ.Γ. Έχει συμβεί να
επιστρέψω μετά από καιρό σε ένα παρατημένο
βιβλίο, να το ξεκινήσω ακριβώς από το
σημείο που είχα σταματήσει και τελικά
να το βρω όχι απλά νόστιμο, αλλά στ΄
αλήθεια ωραίο. Παίζουν ρόλο και οι συγκυρίες, η φάση στην οποία βρίσκεσαι κάθε φορά, τα υπόλοιπα (ανταγωνιστικά) βιβλία που σου κλείνουν το μάτι από τη βιβλιοθήκη. Ή απλά η πιθανότητα να είσαι
στραβωμένος και να μην σου αρέσει τίποτα.
Shit happens.
Καλημέρα.Ωραία τοποθετημένη άποψη.Προσωπικά, από τότε που είχα διαβάσει μία παρόμοια άποψη του Όσκαρ Ουάιλντ,το κάνω πράξη.Δέν μου λές τίποτα κύριε συγγραφέα,δέν με γεμίζεις,σου δίνω όλη μου την προσοχή και συ,συνεχίζεις σελίδα τη σελίδα να με κάνεις να βαριέμαι ακόμη περισσότερο,έ άιντε κάτσε στο ράφι σου και ίσως κάποτε να σου δώσω μια ακόμη ευκαιρία.Ίσως.Χωρίς ενοχές.Λία.
Προσωπικά δεν μπορώ να αφήσω κανένα βιβλίο μισοτελειωμένο, ακόμα κι'αν δεν με ενθουσιάζει. Ναι, ξέρω, καταναγκασμός, αλλά πραγματικά δεν έχω αφήσει ποτέ βιβλίο μισό! Εντάξει, έχω αφήσει ένα, αλλά θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή θα επιστρέψω για να κλείσω το "λογαριασμό" μου!
Δεν λέω ποιο είναι. Ντρέπομαι.