«Ο μαζοχιστής είναι
αρχικά ένας απογοητευμένος αφέντης.
Είναι ένας άνθρωπος που μια συνεχής
επιτυχία, με άλλα λόγια μια συνεχής
απογοήτευση, τον κάνει να εύχεται την
αποτυχία· μόνο αυτή η αποτυχία μπορεί
να του αποκαλύψει μιαν αυθεντική θεότητα,
έναν διαμεσολαβητή άτρωτο στις δικές
του προσπάθειες. Όπως γνωρίζουμε, η
μεταφυσική επιθυμία οδηγεί πάντα στη
σκλαβιά, στην αποτυχία και στην ντροπή.
Εάν αυτές οι συνέπειες αργούν να
εμφανιστούν, το ίδιο το υποκείμενο, με
την παράδοξη λογική του, θα προσπαθήσει
να επισπεύσει την εμφάνισή τους».
ή
«Μόνο το πλάσμα που μας
εμποδίζει να ικανοποιήσουμε μιαν
επιθυμία, την οποία το ίδιο μας προκάλεσε,
είναι πραγματικά αντικείμενο μίσους.
Αυτός που μισεί, μισεί πρώτα απ' όλα τον
εαυτό του λόγω του κρυφού θαυμασμού που
περικλείει το μίσος του».
ή
«Η ψευδαίσθηση είναι
ο καρπός ενός παράδοξου παντρέματος
ανάμεσα σε οξυδερκή πνεύματα».
Υπογραμμίσεις με κόκκινο
στιλό από ένα πολύ αγαπημένο βιβλίο που
είχα την τύχη να διαβάσω λίγο μετά τα
είκοσι, στην ανάρρωση μιας ερωτικής
απογοήτευσης η οποία έγινε η αφορμή για τον προσωπικό μου διαφωτισμό. Ρομαντικό
ψεύδος και μυθιστορηματική αλήθεια του
Ρενέ Ζιράρ. Με συγκίνηση έμαθα ότι ο
σπουδαίος αυτός άνθρωπος έφυγε σήμερα (04/11/15)
στα 92 του χρόνια. Ήταν ένας από τους
συγγραφείς που μου άλλαξαν τη ζωή. Είχε
προηγηθεί ο Γκαίτε με τα Πάθη του νεαρού
Βέρθερου, ο Ρολάν Μπαρτ με Τα αποσπάσματα
του ερωτικού λόγου και ο Σταντάλ με το
Περί Έρωτος. Για τον έρωτά μου δεν έμαθα
τίποτα έκτοτε, έμαθα όμως πολλά από την
απουσία του.
ΥΓ. Τα ίδια περίπου
έγραφα την 1η Οκτωβρίου του 2012 σε ένα
ποστ με τίτλο Περί έρωτος, βιβλίων και άλλων δαιμονίων, τα ίδια φαντάζομαι θα
γράφω και χρόνια μετά. Μερικά πράγματα
δεν αλλάζουν ευτυχώς ποτέ.
