Σάββατο μεσημέρι στο
Τατόι. Διαβάζοντας μέσα στην απόλυτη
σιωπή.
Στη μέση του πουθενά.
Το βασιλικό κτήμα στο
Τατόι έχει έκταση 47.427 στρεμμάτων (15.000 εκ των οποίων είναι κηρυγμένα εθνικός δρυμός). Το μαγικό αυτό μέρος
βρίσκεται στους πρόποδες της Πάρνηθας και απέχει μόνο 18 χλμ από το κέντρο της
Αθήνας.
Κάθε Σαββατοκύριακο γεμίζει με
παρέες που έρχονται εδώ για να κάνουν
ποδήλατο, πεζοπορίες, πικ νικ κάτω από
τα δέντρα, για να διαβάσουν στο γρασίδι,
να παίξουν μπάλα, να απολαύσουν τη μέρα
τους χαλαρά μέσα στη φύση...
Το Τατόι έχει τρεις
εισόδους: Από το Κρυονέρι, τη Βαρυμπόμπη
και την Πύλη της Λεύκας (η οποία είναι
η πιο κοντινή στο θερινό ανάκτορο). Όποια
κι αν επιλέξει κανείς θα περπατήσει αρκετά, εκτός κι αν έχει ποδήλατο.
Το παλιό βενζινάδικο του κτήματος. Κάπου εκεί κοντά, στις αποθήκες, είναι κλεισμένα όλα τα παλιά αυτοκίνητα και οι βασιλικές άμαξες.
Το θερινό ανάκτορο, ένα
ερείπιο πια, είναι παραδομένο στη φθορά του
χρόνου. Τίποτα δεν μαρτυρά την αίγλη
του παλιού κτιρίου που είχε σχεδιαστεί
από τον αρχιτέκτονα Σάββα Μπούκη το
1880 με εντολή του βασιλιά Γεωργίου Α' και
της Όλγας. Ο νεαρός αρχιτέκτονας ταξίδεψε
στην Αγία Πετρούπολη προκειμένου να
αντιγράψει μία από τις επαύλεις στο
πάρκο του ανακτόρου του Πέτερχοφ όπου
κατοικούσε ο τσάρος Αλέξανδρος Β' (θείος
της βασίλισσας Όλγας).
Το κτίριο πολλές φορές
λεηλατήθηκε μέσα στον προηγούμενο
αιώνα, λόγω ιστορικών συγκυρίων, και
επισκευάστηκε ξανά. Η αδιαφορία της
μεταπολίτευσης τού έδωσε το τελικό
χτύπημα. Σήμερα είναι ένα περιφραγμένο
με συρματόπλεγμα κτίσμα, που σαπίζει.
Αν και πρόσφατα ακούστηκε ότι θα
ξεπουληθεί όπως τόσα άλλα λόγω κρίσης,
υπάρχει μία μελέτη για τη μετατροπή
ολόκληρου του κτήματος σε μητροπολιτικό
πάρκο.
Στο ξέφωτο μαζεύονται
παρέες και απολαμβάνουν την ανεμελιά
του μεσημεριού:
κάποιοι φέρνουν κιθάρες
και κρασί.
Εγώ, φυσικά, κάπου εκεί τριγύρω διαβάζω στη σκιά των δέντρων.
Ο δρόμος της επιστροφής
είναι υπέροχος: οδηγείς ανάμεσα στα
δέντρα
με τα παράθυρα ανοιχτά και τα
τραγούδια που αγαπάς να παίζουν σιγά,
για να μην χάνεις τους ήχους του δάσους.
Υ.Γ. Υπάρχει ένα πολύ
κατατοπιστικό βιβλίο για το Τατόι. Το
«Τατόι, περιήγηση στον χρόνο και τον χώρο» του Κώστα Μ. Σταματόπουλου (εκδόσεις
Καπόν) είναι ένας πλούσιος οδηγός με
χάρτες, παλιές φωτογραφίες, και φυσικά
πολλές ιστορίες από τη ζωή των βασιλέων
που έζησαν εδώ, καθώς και των διάσημων
καλεσμένων τους. Ωστόσο, αν το διαβάσει
κανείς θα πρέπει να γνωρίζει ότι πολιτικά,
ειδικά τα γεγονότα της δεκαετίας του
'60, περιγράφονται με το γάντι τουλάχιστον
όσο αφορά τον τέως Βασιλιά Κωνσταντίνο
και τη μητέρα του Φρειδερίκη. Μιλά για
κακούς συμβούλους που οδήγησαν τον τέως
σε αστοχίες, οι οποίες είχαν ως συνέπεια
την πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας
και την επιβολή της χούντας. Πουθενά
βεβαίως δεν αναφέρονται οι ίντριγκες
του παλατιού, η αντισυνταγματική δράση
των εστεμμένων έξω από τα πλαίσια του
θεσμικού ρόλου τους, η τυφλή υπακοή στο
Στέιτ Ντιπάρτμεντ και φυσικά η
φημολογούμενη ανάμειξη του τέως Βασιλιά
στο δεύτερο πραξικόπημα που οργανωνόταν
από τους στρατηγούς και δεν έγινε,
αφού
τους πρόλαβαν τα τανκς των συνταγματαρχών.
Το υστερόγραφο που δείχνει ότι έχετε κριτική στάση για το ζήτημα με παρακινεί να διευκρινίσω ένα κοινότατο και συχνά επαναλαμβανόμενο λάθος, την αναφορά στην "αδιαφορία της μεταπολίτευσης". Επί εικοσαετία μετά τη μεταπολίτευση το Τατόϊ ήταν ακόμη στην κατοχή του τέως, συνεπώς ο ίδιος το είχε εγκαταλείψει επί έτη πολλά και ευθέως ευθύνεται και ο ίδιος για την κατάσταση στην οποίο έχει περιέλθει. Αν θυμάμαι καλά το Τατόϊ περιήλθε στην κατοχή του ελληνικού κράτους εί Σημίτη - επί Μητσοτάκη είχαμε τα περίφημα κοντέϊνερ. Το να ζητούν κάποιοι επίμονα την εποχή αυτή να επανέλθουν όλα τα κτήρια του Τατοΐου σε κατάσταση πλήρους λειτουργίας είναι ανεδαφικό, για να μην πω και άδικο σε σχέση με τις απίστευτες επείγουσες ανάγκες που υπάρχουν σε άλλους τομείς.
ωραίοι "οι προσκεκλημένοι". :)
ενδιαφέρουσα ιδέα, η γραφή δεν με ενθουσιίασε αλλά γενικά ένα αξιπρεπές βιβλίο.
raskol